‘Zee van tijd’ is de titel geworden van Ruben Focketyn, de Antwerpse singer-songwriter die voordien songs schreef onder ‘Nevada Fellow’. In tegenstelling tot zijn vader Frank stapte hij niet in de acteerwereld, maar begon op 14-jarige leeftijd met gitaar spelen dankzij de muziek van onder andere Chris Whitley, Mark Lanegan en Elliot Smith.
Zijn burn-out bleek uiteindelijke de ideale voedingsbodem voor zijn debuutplaat. Het resultaat van zijn herstellingsproces is een verborgen trekpleister in het hart van onze ratrace-maatschappij geworden. Daar is immers nog ruimte voor bezinning, verveling, rust en pure ongedwongenheid.
Hoe kijk je terug op de making of van de plaat?
Het is een lang proces geweest, maar het was zeker geen hobbelig parcours. Ik heb me niet meteen extra stress op de nek gehaald, want ik heb me vooral geamuseerd. Dat was vooraf het doel. Ik heb vooraf veel verkend, het voelde aan als een speeltuin. Zingen in het Nederlands was voor mij een zoektocht, maar ik heb het gevoel dat ik die weg gevonden heb.
Was het een bewuste keuze om voor het Nederlands te gaan, wetende dat je afzetmarkt automatisch kleiner is?
Toen ik nog tiener was, wou ik Ed Sheeran zijn, maar daarvan ben ik terug gekomen (lacht). Ik kom graag thuis bij mijn vrouw en onze kat en dus is het leuker om in Mol of Lint te spelen, dan ergens in een ver buitenland. Ik kan na de concerten gewoon terug thuis komen. Zingen in het Nederlands is veel interessanter. Je zou het kunnen zien als een vernauwing, maar ik ervaar het eerder als een verrijking. Ik kan mezelf beter uitdrukken in mijn moedertaal. Je kan daar ook mee spelen. Veel Vlamingen die in het Engels zingen, brengen toch maar teksten in een taal die ze niet eigen zijn. Ze gebruiken woorden en zinnen van de platen die ze zelf beluisteren. Ik deed dat vroeger ook maar ben daarvan teruggekomen.
Waarom heb je de plaat ‘Zee van tijd’ genoemd?
Ik wou hem eerst ‘God en Daft Punk’ noemen, dat vond ik wel een goeie titel omdat beide dood zijn, maar ik wist niet of elke luisteraar dat op die manier zou begrijpen. Niet iedereen kent Nietsche (lacht). Het kon fout overkomen of cynisch begrepen worden. Ik heb dan maar gezocht naar iets positievers als ‘Zee van tijd’.
Hoe ontstaan de songs van Focketyn?
Ik zit in de auto of wandel in de heide en dan word ik overvallen door een idee wat ik capteer. Ik ga die vondst dan later dan onderzoeken in een soort spel. Daarna neem ik die dingen tamelijk slordig op. Ik laat het idee dan wat rusten en dan bekijk ik of het nog steeds de moeite waard is om verder te onderzoeken. Ik gooi veel dingen weg, de dingen die ik overhou werk ik verder uit in een technisch proces. Ik schrijf de song uit op gitaar of piano, als ik merk dat die overeind blijf, werk ik die productioneel verder uit.
Je teksten zweven tussen esoterie en ironie.
Op die manier verwoord ik het gevoel dat er in de maatschappij andere dingen belangrijker zouden moeten zijn. Een soort wringend nihilisme waarbij ik de luisteraar laat wegdromen over een betere wereld. Kleingeestigheden met vette ritmes oppompen tot ze je brullend in je gezicht kletsen. Ik denk dat Zee van tijd ook gaat over de huidige generaties van elkaar doet vervreemden. In ruil bied ik een surreële dagelijkse schoonheid die hen met elkaar zou kunnen verbinden.
Welke ambities heb je met de plaat?
Ik droom van een mooie carrière in de Belgische muziekwereld. Ik weet nu al zeker dat dit niet mijn mijn enige plaat wordt. Ik heb nu al materiaal liggen voor mijn volgend werk. Ik wil vooral geen eendagsvlieg zijn. Ik ben fan van Het Zesde Metaal, hun evenwicht tussen kwaliteit en kwantiteit bij hen is perfect. Geregeld een plaat brengen vind ik belangrijk.
Geef jij jezelf geduld als het niet meteen lukt?
Dat is alvast een goed idee. ‘Zee van tijd’ is een nogal koppige plaat. Zo staan er op de plaat ook nineties elementen omdat ik daarvoor koos en niemand anders. Niet iedereen zal dat kunnen smaken en dus zal mijn weg misschien ietsje langer zijn dan andere artiesten, maar ik heb daar geen moeite mee.
In de perstekst las ik ook dat de plaat de luisteraar laat wegdromen op een poppy manier. Kan je je zelf daar in vinden?
Wat de plaat bijzonder maakt is dat de muziek heel dansbaar is. Catchy en frivool dus, maar als je tekstueel gaat inzoomen zal je een groot contrast zien tussen de tekst en de muziek. Die is vrij zwaar, maar door de lichte muziek wordt het verteerbaar. Ik wil niemand tegen de schenen schoppen met mijn liedjes, behalve die van mezelf. Ik ben streng voor Ruben Focketyn. Ook voor de sociale media ben ik best kritisch. Die zouden moeten verbinden, maar iedereen zit in een bubbel. Dat is en blijft gevaarlijk.
Die sociale media heb je wel nodig om als artiest te groeien.
Ik heb er al veel gesprekken over gehad met mijn entourage. Een paar keer dacht ik eraan om daarmee te stoppen maar iedereen raadt me af om dat te doen. Daar ga je de essentie van Focketeyn vinden. Als je me ooit een foto ziet delen van een slaatje dat ik aan het eten ben, mag iedereen me bellen. Maar dat zal ik ook nooit doen. Mijn mentor, een kunstenaar wiens advies ik interessant vind, zegt dat veel artiesten de aandacht voor de kunst verwarren met de aandacht voor zichzelf. Ik kan me daar helemaal in vinden. Niemand heeft zaak met het feit of ik in de heide ga wandelen of een nieuwe wagen koop.
Is jouw familienaam een zegen of een vloek? Een hulp of een blok aan je been?
Voor mij doet dat er niet zoveel toe. Kijk naar Paris Hilton. Haar plaat staat los in de top tien van meest afgrijselijke platen ooit. Ik kan ook de zoon zijn van een acteur en me gewoonweg niet verdiepen in de muziek. Uiteindelijk moet je het zelf doen. Ik ben iemand die weigerde om met zijn vader in een talkshow te gaan zitten om pas dan te praten over mijn muziek. Mijn manager begreep dat niet, maar ik ben daar principieel in. Er zijn artiesten zonder beroemde vader en die werken even hard als ik. Je begint op gelijke voet en dat is het eerlijkst.
Tekst STEVEN VERHAMME
Foto’s: via Amelie Van Hoorebeke (Gentle Promotion)
