Zes jaar na Night Prayer is het lange wachten eindelijk voorbij: Jasper Steverlinck keert terug met The Healing, een album dat dieper en persoonlijker aanvoelt en een centrale rol speelt in zijn helingsproces. Met zijn ongeëvenaarde stemgeluid verovert Steverlinck Vlaanderen verder met een intieme show, maar werkt hij ook aan zijn internationale doorbraak. Na jaren van hard werken is dit een terechte bekroning voor de Oost-Vlaming.
Dit bericht op Instagram bekijken
Wat betekende het maken van de plaat in jouw persoonlijke helingsproces?
Platen maken is voor mij altijd een vorm van therapie geweest. Zeker deze plaat was enorm helend voor mij. Geen toeval dat ik haar dan ook logisch The Healing heb genoemd. De artiesten waar ik naar luister, hun teksten en het gevoel dat hun muziek oproept, hebben me altijd geholpen om de wereld beter te begrijpen. Ik heb er meer van geleerd dan op school, bij wijze van spreken. Hoe beter je begrijpt wat je voelt en denkt, hoe sterker je dat aanvoelt. Dat werkt op zich helend. Ik heb weleens gezegd dat mijn liedjes slimmer leken te zijn dan ik zelf. Als ik nu naar oudere teksten luister, besef ik dat ze vaak dingen voorspelden die nog zouden gebeuren, ook de minder leuke zaken.
Je draait al wat jaren mee in de muziek. Heb je het gevoel dat het schrijven van nummers makkelijker verloopt dan vroeger?
Ik heb geen moeite om inspiratie te vinden. Dat proces verloopt voor mij vlotter dan in mijn beginperiode. Ik heb inmiddels al veel ervaring. Het wordt steeds makkelijker, en ik ben nu ook vrij van zorgen. Ik heb een moeilijke tijd achter me gelaten. Mijn lange rechtszaak met mijn vroegere management en het moeizame samenwerken met producers in het verleden maakten het niet altijd eenvoudig. Dat terwijl ik eigenlijk heel snel liedjes kan schrijven. Ik had altijd het gevoel dat een producer onmisbaar was bij het maken van een plaat, gewoon omdat dat zo in mijn hoofd zat. Maar vaak voelde het eindresultaat toch niet helemaal als mezelf. Voor mij was het heel belangrijk dat deze plaat geen trucjes bevatte—ik wilde de naakte waarheid, een directe lijn naar het publiek.
Dit bericht op Instagram bekijken
Je ontdekte door de jaren heen dat je geen producer nodig hebt.
Het lag altijd wat moeilijk met producers. Dat kwam steeds terug, dus dacht ik dat het aan mezelf lag. Maar ik heb geleerd dat dat niet zo is. Ik heb ingezien dat ik het eigenlijk ook helemaal zelf kan. Dat besef was heel bevrijdend. Vooral tijdens het maken van The Healing heb ik dat sterk gevoeld. Ondertussen heb ik al een nieuw stuk muziek online gezet: My Body is a Cold Land. Dat begon als een experiment. Ik heb een werk van twaalf minuten geschreven als een soort opdracht bij schilderijen van tien bekende Belgische kunstenaars, waaronder Magritte en Spilliaert. Dat stuk heb ik opgenomen nadat The Healing al klaar was. Ik heb het volledig zelf opgenomen en geproduceerd.
Sommige artiesten zien het schrijven van nummers als een vorm van catharsis, een bevrijding. Had jij dat ook bij deze plaat?
Dat heb ik altijd met liedjes. Het is een proces dat nooit stopt. Niet elk nummer gaat letterlijk over mezelf, maar er zit altijd een groot deel van mijn eigen ervaring in. Het is de kunst om dat niet altijd expliciet te maken, maar toch sijpelt er altijd iets van jezelf door in je teksten. Voor mij werkt dat inderdaad als een soort catharsis. Dat is altijd zo geweest, al sinds ik als tiener mijn eerste liedjes schreef. Sindsdien is dat alleen maar sterker geworden.
Artiesten blijven altijd sleutelen aan hun songs en opnames. Wanneer had jij het gevoel dat het af was?
Ik zie een plaat als een schakel in een ketting. Op een bepaald moment moet je het geheel loslaten. Voor mij was dat toen ik aan het opnemen was en hoorde dat de sound helemaal klopte. Bij songs gebeurt dat gevoel al eerder, want mijn nummers zijn in feite al af voordat ik aan de opnames begin. Dan heb ik ze eigenlijk al losgelaten en verander ik er niets meer aan.
Dit bericht op Instagram bekijken
Een van de publieksfavorieten is Nashville Tears. Hoe is dat nummer tot stand gekomen?
Ik heb het vrij snel geschreven. Ik mag van geluk spreken dat ik veel succes heb—mijn zalen zitten altijd vol. Maar op een bepaald moment had ik het gevoel dat mijn carrière niet meer vooruitging, en daar gaat dit nummer over. Het lied begint met een follow your heart-achtige zin. Mensen zeggen altijd: “Volg je hart, het komt goed.” Maar bij mij sloeg de twijfel toe. Ik bevond me nog steeds op dezelfde plek als jaren geleden—klopte dat wel? Het nummer beschrijft een moment van diepe eenzaamheid, waarin ik besefte dat mijn eigen dromen vervlogen leken, terwijl anderen hun leven voortzetten.
Wat doet het met je om telkens weer voor uitverkochte zalen te spelen?
Voor het publiek staan is het liefste wat ik doe. Ik krijg zoveel energie terug van de mensen in de zaal. Het is echt ongelooflijk. Het voelt alsof alles alleen maar sterker en intenser is geworden.
Ik ben niet de enige die dat ervaart; ik hoor vaak van mensen dat zij ook zo’n energiemoment beleven. Mijn muziek is vaak melancholisch, maar er zit ook verborgen humor in. Het publiek ervaart op zijn manier ook een soort heling, want het optreden eindigt met een heel positieve vibe—iets wat ik zelf momenteel ook sterk voel. Door de reacties van de mensen wordt dat alleen maar versterkt. Dat vind ik na al die jaren nog steeds ongelooflijk. Ik hoop dat mensen met een bevrijd gevoel naar huis gaan, dat ze even hun zorgen konden loslaten.
Ook buiten Vlaanderen loopt het storm voor je…
Ik speel vaak in Wallonië en de komende weken veel in Nederland. Mijn muziek wordt ook steeds populairder in andere landen. De single Annabelle doet het bijvoorbeeld erg goed in Turkije. Ik ben daar gevraagd om op te treden, terwijl ik daar lang geleden pas één keer speelde. In april geef ik er een concert in een zaal van duizend man—die nu al is uitverkocht. Ook Zwitserland staat op mijn programma, want mijn songs worden daar op de radio gedraaid. Ik speel er op een prachtig festival in de Alpen. Ook in Duitsland mag ik optreden.
Dit bericht op Instagram bekijken
Je populariteit werd mee versterkt door je televisiewerk. Hoe belangrijk was dat voor je groei?
Dat heeft zeker een grote rol gespeeld. Als mensen je op tv zien, komen ze makkelijker eens naar een concert. Die programma’s zijn inspirerend omdat ik er telkens weer mag werken met jonge, getalenteerde mensen die me energie geven. Ik vind het ook belangrijk om buiten mijn eigen lijntjes te kleuren. Ik hoef niet altijd alleen maar liedjes te schrijven, platen op te nemen en concerten te geven. Lift You Up had bijvoorbeeld ook met muziek te maken, maar was toch weer iets anders. Het is fijn om iets buiten mijn vaste routine te doen, al moet de kwaliteit wel hoog blijven—anders zijn mensen ook snel weer weg.
Muziek is de rode draad in jouw leven. Kun je een dag zonder muziek?
Zeker. Ik mediteer veel, en dan zijn er momenten waarop ik bewust niet naar muziek luister. Die momenten zijn schaars, maar ze komen vaker voor dan vroeger. Op zulke dagen ben ik meer met andere dingen bezig. Muziek wordt dan vervangen door informatie. Ik studeer dan een beetje in mijn vrije tijd. Na concerten rijd ik bijvoorbeeld naar huis zonder muziek, maar luister ik naar podcasts.
Hoe houd je je stem in topvorm?
In de tijd van Arid was ik nog jong en warmde ik mijn stem nooit op. Nu zorg ik beter voor mijn lichaam. Ik doe twee keer per week aan sport met krachttraining en cardio. Dat is nodig om fit te blijven. Je stem zit in je keel, maar je hele lichaam moet in vorm zijn om je spraak- en zangorganen goed te laten werken. Ik mediteer veel, wat ook helpt. En voor ik op het podium ga, doe ik zangoefeningen. Die duren soms 40 minuten of langer. Alleen zo kan ik mijn stembereik behouden.
Tekst en Interview: STEVEN VERHAMME
Alle concerten vind je op www.jaspersteverlinck.com
