Gaëtan Vandewoude, de frontman van de Belgische band Isbells, spreekt met veel passie over hun zesde album ‘and the noise settles’. De plaat zorgt voor een belangrijke wending in de geschiedenis van de groep omdat Gaëtan voor het eerst de productie volledig overdroeg aan Chantal Acda. Het leidde tot na een periode van creatieve blokkades en intensieve jamsessies in een intieme studio in Lommel tot een unieke samenwerking. Samen met een veelzijdige groep muzikanten kreeg het album een authentieke, organische klank. Isbells op zijn best dus.
Jullie kozen voor een poëtische titel ‘and the noise settles’. Wat betekent die voor jou?
Voor mij komt de titel altijd pas achteraf. Terwijl ik naar de plaat luisterde en erover nadacht, realiseerde ik me dat er één element was dat de plaat echt kenmerkt: Chantal, die nu zelf de rol van producer op zich nam, gaf mij een nieuwe plek binnen het geheel. Ik was volledig in het moment, zonder dat mijn gedachten voortdurend in de studio waren, waar ik vroeger altijd met allerlei taken bezig was. Nu kon ik me helemaal richten op het geluid. En dat is waar de titel over gaat.
Hoe moeilijk is dat om een juiste titel voor een album te kiezen?
Ik vind dat geen lastige opdracht. Je vertelt in je songs over gebeurtenissen in het leven en hoe die in je hoofd spelen. Als je alles samen neemt, zoek je wat de nummers verbindt of wat inhoudelijk belangrijk is, dan komt die titel snel.
Jullie hebben ervoor gekozen om Chantal Acda de productie van het nieuwe album te laten doen. Hoe was dat voor jou als ex-producer?
Dat was een genot van begin tot einde. Chantal is mijn beste vriendin en op een dag ben ik naar haar gegaan om haar de vraag te stellen op een dag waarin ik me niet goed voelde. Ik was net een nummer gaan mixen bij iemand. Wat ik toen uit die box te horen kreeg, voelde een beetje als een spiegel. Ik had ineens door dat het eigenlijk niet goed met mij ging. De grond werd van onder mijn voeten weggehaald. Het heeft mij heel onzeker gemaakt en die dag ben ik bij Chantal mijn hart gaan luchten. Ik heb haar gezegd dat ik het eigenlijk niet meer wist. Chantal is niet alleen mijn beste vriendin, ik heb ook superveel vertrouwen in haar als muzikant en songschrijver. Ik vroeg haar in eerste instantie hoe zij het zou aanpakken in mijn plaats.
Vandaar is een gesprek ontstaan en het idee dat zij de productie zou doen. Ik werd blij van haar antwoord. Ze had misschien wel verwacht dat het moeilijk zou zijn voor mij omdat ik het algemeen graag de controle over alles hou, maar nu was de beste oplossing dat ik het uit handen zou geven. Ik heb tijdens de making of ook nooit het gevoel gehad dat ik geen controle had. Ik kon wel degelijk mijn zeg doen, alleen heb ik het gewoon amper moeten doen. En zo is dat idee ontstaan. Eenmaal in de studio was het vertrouwen zo groot dat ik het kon loslaten en de keuzes van Chantal echt respecteerde. Ik ben daarin meegegaan want ik werd blij van haar ideeën. Chantal is iemand die ook in haar eigen werk meer de improvisatie gaat opzoeken.
Gaf ze jou dan een nieuwe rol?
Haar bedoeling was mij op een plek te zetten waarin ik alle energie en focus kon leggen in de vertelling van de song. Ik kon me helemaal focussen op mijn rol als zanger en niet als technieker en producer en alles wat daarbij komt kijken. In het eerste gesprek vertelde ze me hoe ze het ging aanpakken. Met piano, contrabas, blazerssectie en strijkers. Zij heeft dat uiteindelijk echt helemaal vormgegeven.
Welke uitdagingen kwamen er op jullie weg tijdens het maken van de plaat?
Het album betekende zeker een enorme challenge al bestonden veel songs al in zekere vorm. Daarop zijn we dan verder gaan werken. De grootste uitdaging voor Chantal was zeker toen ze me vertelde dat ze het echt niet gemakkelijk vond om producer te zijn van haar beste vriend. Zij wou het allerbeste en vooral niet falen. Ze is mij daar zeker niet mee lastiggevallen, ze heeft de druk ook niet bij mij gelegd, maar ik weet wel dat dat voor haar een gevecht was om daarmee om te gaan. Zij had de touwtjes in handen en maakte de keuzes in het opnameproces. Ik moest gewoon aanwezig zijn als de opnamesessies begonnen en het moment grijpen. Daarna kon ik zorgeloos terug naar huis (lacht). Ik heb het hele avontuur op die manier kunnen omarmen en loslaten. Voor mij was het een heel vanzelfsprekend avontuur en tegelijk een uitdaging. Ik stond op een plek die buiten mijn comfortzone lag, maar vond het daar best plezant.
De plaat is ook meer vanuit de band gegroeid en niet zozeer uit jouw koker.
Dat klopt. We hebben in de periode voor de productie, voordat Chantal de lead nam, met de band in de studio in Lommel wat gaan jammen met het idee om een plaat te maken die dan meer vanuit de groep zou ontstaan en iets minder vanuit mezelf. We hebben elkaar daar als groep ontmoet en mooie demo’s gemaakt. Vanuit die jamsessies zijn nummers ontstaan, de helft ervan zijn op de plaat terechtgekomen. De bedoeling was echt om die songs met alle bandmembers te laten ontstaan. Met Gianni, Gert, mijn broer, Chantal en mezelf. Omdat ik het op een bepaald moment niet meer zag, heeft Chantal met haar ideeën de puzzel in elkaar laten vallen, weliswaar met een andere aanpak dan de mijne en met een andere instrumentatie die uiteindelijk ook werd ingespeeld door andere muzikanten. Het moest ook de nieuwe weg die we waren ingeslagen concretiseren. Het resultaat primeerde en dus moesten we op een bepaald moment keihard zijn voor elkaar. Een compromis konden we hiervoor niet maken. Dat heeft wel wat pijn gedaan in de groep, maar we hebben daar open over gebabbeld.
Hoe gaan jullie de songs live spelen?
Toen de opnames af waren, begreep ik dat de plaat een totaal nieuw concept vormt voor Isbells. Ik heb er nooit aan gedacht om deze plaat met andere muzikanten live te gaan spelen met andere instrumenten. We gaan de liedjes gewoon op onze manier tot leven brengen en dat gaat heel dicht bij de essentie zijn, wellicht zonder de saxofoon van op het album maar dat maakt op zich niet zoveel uit.
Welke lessen heb je getrokken uit ‘and the noise settles’?
Als het echt over mezelf als artiest gaat, zie ik dat ik op het vlak van vertelling en het moment grijpen grote stappen heb gezet. Ik ben Chantal daar dan ook heel dankbaar voor, want dat is haar verdienste. Ik ben eraan begonnen met een laag zelfvertrouwen, ze heeft me toen een andere rol gegeven en gezegd dat ze wist dat ik er klaar voor was. Dat is uiteindelijk zo gebleken en ik ben echt trots op het eindresultaat en de manier waarop de plaat is ontstaan. Dat is het voornaamste wat ik meeneem naast het feit dat ik voor het samenwerken met anderen niet te angstig moet zijn. Er kunnen daar mooie dingen uit voortkomen. Ik sta Daar dus meer voor open in de toekomst.
Isbells heeft een sterke live reputatie. Hoe gaan jullie deze keer de magie van het nieuwe album tot bij de mensen brengen?
We gaan de songs spelen in de volgorde waarop ze op de plaat staan. De insteek van de plaat wordt ook die op de concerten: vrijheid en improvisatie staan voorop. Het refereert ook naar het artwork van de plaat, gemaakt door de dochter van Chantal. Het is prachtig werk dat voor mij op een of andere manier de muziek weerspiegelt. Live gaan we daarom ook projecties doen en ons hele verhaal vertellen. Ik denk niet dat er veel grappen en grollen zullen zijn, maar dat we eerder een mooie serene sfeer waarin de schoonheid en avontuur centraal zullen staan willen creëren. Dat wordt zowel voor ons als voor de kijker een unieke ervaring.
Concertagenda:
- 24 januari – GC Spikkerelle, Avelgem
- 1 februari – GC De Bosuil, Overijse
- 7 februari – De Schaduw, Ardooie
- 8 februari – In Heaven (Wilde Westen), Kortrijk
- 15 februari – GC Marca, Maarkedal
- 21 februari – CC Zoetegem, Zottegem
- 1 maart – CC Ter Vesten, Beveren
- 7 maart – CC Mol, Mol
- 4 mei – Citizen Music, Tongeren
- 22 mei – De Factorij, Zaventem
Tekst en interview: STEVEN VERHAMME
Foto’s: Lars Bauwens via Isbells
