Na jarenlang te hebben rondgedwaald in rauwe rock en introspectieve folk opent Ian Clement op zijn derde soloalbum Skeleton Games de deuren naar een nieuw, hoopvol geluid. Waar eerdere platen als Drawing Daggers (2013) en See Me In Synchronicity (2020) zich kenmerkten door donkere thema’s, biedt zijn nieuwste werk een verfrissend perspectief.
Liefde, verlies en nieuw leven vormen de kern van dit album, waarop Clement zijn karakteristieke diepe stem en verfijnde songschrijverschap opnieuw laat schitteren. Met invloeden van Mark Lanegan en Richard Hawley, maar vooral met een onmiskenbare eigenheid, bewijst hij opnieuw waarom hij een van de meest intrigerende stemmen binnen het Belgische muzieklandschap is.
‘Skeleton Games’ is een intrigerende keuze als titel voor je album. Wat betekent die concreet voor jou?
Vijf jaar geleden bracht ik mijn tweede album uit. Nadien heb ik lange tijd op mijn gat gezeten. Ik was niet gedesillusioneerd door de muziek, maar ik hield me gewoon bezig met andere dingen: het vaderschap, en ik deed wat meer productie- en mixwerk. Ik was dus gewoon minder met mijn eigen muziek bezig. De voorbije maanden kreeg ik weer meer zin om muziek te maken en ben ik er opnieuw ingevlogen. Ik had het spelplezier herontdekt, vandaar het woord games. Die skeletten verwijzen onrechtstreeks naar de structuren die in de songs verweven zitten. Ze symboliseren ook de kennis die ik heb vergaard in het productieproces en die ik meenam naar mijn eigen oeuvre.
Je vorige platen verschenen in 2013 en 2020. Wat is het verschil tussen ‘Skeleton Games’ en die eerste twee cd’s?
Ik denk dat ik het nu anders heb aangepakt en dat ik ook een stuk meer levenservaring heb dan toen. Bij mijn eerste twee platen was ik volop op ontdekking en kon ik vooral steunen op mijn producers Peter Obbels en René Tinner. Deze cd nam ik grotendeels zelf in handen, samen met mijn rechterhand Koen Gisen, uiteraard, in wiens studio La Patrie we de plaat hebben opgenomen. Door de jaren heen heb ik mijn persoonlijke smaak beter leren kennen. Dat zorgde ervoor dat ik bij dit album tijdens het opnameproces meer de touwtjes in handen heb gehouden.
Betekent dat dat ‘Skeleton Games’ de plaat is geworden die je vooraf in je hoofd had?Ongeveer wel, al hoopte ik stiekem ook dat ik, omringd door de beste muzikanten uit het Gentse, her en der wat leuke toevallige vondsten zou meenemen op de plaat. Ik ben iemand die in samenwerkingen vaak lijntjes uitgooit in de hoop dat anderen met die ideeën of insteken aan de slag gaan. Ik probeer extra input te zoeken door dingen in het moment te laten ontstaan. Ik ben wel fan van de zogenaamde stream of consciousness-momentjes: spontane dingen die liedjes kunnen verrijken. Ik heb mijn best gedaan om de muzikanten op hun gemak te stellen, zodat er af en toe van die leuke ongelukjes konden ontstaan.
In vergelijking met je vorige werk is dit een plaat waarop je een optimistischer gezicht laat zien. Was dat een bewuste keuze?
Skeleton Games is een beetje een soort Frankenstein-ding, met best wel vrolijke momenten die afgewisseld worden met keldersongs waarin wat weemoed te vinden is. Je hoort hopelijk ook de vreugde om opnieuw op muzikale ontdekkingstocht te gaan. Af en toe duikt er zeker een glimlach op (lacht). Dat was voordien niet het geval. Er zit heel wat tijd tussen de albums. Ergens zindert de sfeer van mijn vroegere werk nog door, maar er is nu zeker een optimistische ondertoon aanwezig.
Dat kan ook niet anders, want je werd vader tussen plaat twee en drie. Hoe heeft dat blijde nieuws de plaat beïnvloed?
Mijn dochter is een corona-baby en dus had ik veel tijd om die periode heel bewust door te brengen als papa. Ondertussen is ze net vier geworden. Vader worden doet wat met een mens. Je hoort dat vaak op voorhand, maar je kan het pas echt begrijpen als je het zelf meemaakt. Het is de grootste ommekeer die ik ooit heb mogen ervaren in mijn leven. Een aanrader! Het kan niet anders dan dat je de vreugde om het vaderschap ook hoort op mijn nieuwe plaat.
Je gaf openlijk toe dat je een tijdje je spelplezier als muzikant was kwijtgeraakt. Dat moet vreselijk zijn voor een artiest.
Het had veel te maken met een soort beroepsmisvorming. Als je dag in, dag uit met muziek bezig bent als producer of mixer, dan bekijk je alles vooral klanktechnisch. Het vervelende is dat je dan enkel luistert naar de frequenties of de balans van de mix, en niet meer naar de boodschap en de ziel van een song. Op een bepaald moment raakte ik daardoor mijn draai kwijt in de nummers die ik zelf schreef. Daarnaast bracht het vaderschap andere prioriteiten met zich mee. Het is geen geheim dat het muzikantenbestaan niet altijd even lucratief is, dus was ik ook bezig met het creëren van een veilige financiële omgeving voor mijn kind. Er moesten genoeg inkomsten zijn om meer stabiliteit in het huishouden te krijgen, en daarom heb ik mijn prioriteiten verlegd.
Hoe groot is de goesting om op te treden, nu dat plezier helemaal terug is?
Heel groot, moet ik zeggen. Ik heb daarbij het geluk dat ik veel collega’s heb die mij zullen bijstaan. De goesting naar optreden werd vorig najaar al aangewakkerd door een mooie reeks voorprogramma’s die ik mocht doen voor Strand of Oaks, dEUS en Paceshifters. Die Nederlandse band breng ik trouwens ook mee als ik in de Charlatan ga spelen. Die periode van concerten deed de honger naar het podium alleen maar toenemen. Laat het voorjaar maar komen!
Je was jarenlang frontman van Wallace Vanborn. Is dat verhaal definitief voorbij?
Die bladzijde is niet helemaal omgeslagen. Ik had gewoon het gevoel dat ik eerst mezelf wilde herontdekken en weer een stevige basis onder mijn voeten moest krijgen. Ik sluit niet uit dat we met Wallace Vanborn nog iets gaan doen. We hebben onlangs zelfs nog wat nummers opgenomen. We zullen wel zien. Het ligt nog open.
Durf je nog te dromen van het buitenland, met je internationaal klinkende naam?
Met de jaren bekijk ik dat allemaal veel nuchterder. Er is een zekere ambitie, maar anderzijds heb ik al veel succesvolle mensen ontmoet, en geloof me, die zijn niet altijd even gelukkig. Touren is leuk, maar vooral zwaar. Dat wordt soms vergeten wanneer men een artiest op het podium ziet. Niet alle bands hebben de middelen om in goede omstandigheden te touren.
Ik doseer die dromen dus wat meer. Er waren jaren waarin we bijna niet thuis waren en meer dan 100 shows per jaar speelden. Als je jong bent en je hebt geen verplichtingen thuis, dan doe je dat gewoon. Maar als je wat ouder wordt, probeer je dat beter te kaderen. Ik kijk dus uit naar wat er op mijn pad komt, en dan zie ik wel hoe ik het in mijn planning kan inpassen.
Tekst en Interview: STEVEN VERHAMME
Foto’s: Ian Clement/Amelie Van Hoorebeke (Les Fabuleux)
Ian Clement speelt de komende weken in Heist-Op-Den-Berg (11/4), Tielt (19/04), Edegem (23/04), Zwolle (01/05) en Kortrijk (31/05)
