Met de nieuwe plaat ‘Straks is ook goed’ onder de arm beloven de eerste full band shows voor een voltallig publiek sinds september 2019 veel goeds. Corona, lockdowns, werkloosheid en andere wereldrampen zorgden ook in het hoofd van Klaas voor frustratie, onzekerheid en twijfel, maar binnen de kortste keren ook voor inspiratie. De nieuwe nummers dragen dus wel iéts van deze vreemde periode in zich, maar stuk voor stuk zijn ze uitgegroeid tot tijdloze, universele verhalen over escapisme, onthaasting en liefde. Laat die concerten dus maar gauw komen. Het belooft dus én een groot uitgesteld feest én een gigantisch startschot voor de nieuwe toekomst te worden.
Jullie zevende plaat heet ‘Straks is ook goed’, zo’n typische uitspraak van mensen. Het deed me denken aan ‘We zijn hier nu toch’, een van jullie vorige platen.
Ik ga elke zomer met mijn nu 18-jarig petekind naar een pretpark en in één van de extreem lange wachtrijen heeft hij ooit gezegd ‘Straks is ook goed’. Die echo kwam naar boven toen we een albumtitel moesten bedenken. In coronatijden hebben mensen veel geduld moeten tonen, misschien is die over een paar weken achterhaald. Die titel heeft me op het spoor gezet naar het gelijknamige nummer.
Was het wachten het waard?
Het was wel degelijk héél zwaar en dus zeker geen zegen om als performing artist en adrenaline-junkie zo plots het podium te moeten missen. Je voelt dat je daar als muzikant toch een groot stuk van je geluk uit haalt. De zegen zit hem echter wel in het feit dat we daarnaast ook scheppend kunstenaar zijn en dat daar gaandeweg meer tijd voor vrij kwam eens de scholen terug open gingen. Als keerzijde van de medaille hebben we dus langer en harder aan het album kunnen werken.
Zorgde die extra tijd ook voor een andere manier van creëren?
Ik heb als jonge ouder het grote verschil gemerkt tussen ‘scholen open’ en ‘scholen dicht’. Op een bepaald moment was ik in de eerste lockdown fulltime op mijn kinderen aan het passen, tijdens de week en in het weekend. Je moest jezelf wijsmaken dat het niet te lang ging duren en genieten van de extra tijd met je kroost. Vlak voor de zomer zijn de scholen dan terug open gegaan en was er meer tijd om te schrijven op voorwaarde dat je die tijd verstandig indeelde. Ik sprong toen ook meer op de fiets en zette mijn voelsprieten en zintuigen op scherp. Ik ben vaak met niets vertrokken en met een concreet idee voor een song teruggekomen tijdens mijn tochtjes. Het was zeker een vruchtbare periode.
Tijdens de lockdowns werd vaker de vraag ‘Hoe gaat het nog met je?’ gesteld. ‘En met jou’ ligt in dat verlengde. Mogen we die dus zeker een coronasong noemen?
Als je goed oplet en dat was op den duur de inzet van de song, wordt die zin in drie betekenissen gebruikt. Op het einde van het lied komt de kat op de koord : het is te vaak een dooddoener die we vaak gebruiken in minder moeilijke tijden. Ik denk dat we in corona iets vaker oprecht hebben leren vragen hoe het was met de ander. We hebben ook eerlijker geantwoord. Mensen schrokken minder als je durfde toegeven als het eigenlijk niet zo goed ging. Het opgesloten zitten, zelfs met de mensen die je het liefste hebt, is niet onze menselijke natuur en vroeg of laat revolteren we daartegen.
Ik vond ook wat onthaasting in de songs op de nieuwe plaat. Was dat een bewuste keuze?
Onthaasting is altijd wel een thema geweest op onze platen, ook los van corona. De oefening was deze keer om de inspiratie die deze historische periode opleverde zo goed mogelijk te gaan gebruiken. Historisch omdat we over de voorbije twee jaar nog eeuwen zullen praten. Het is logisch dat het thema in de nummers sloop. Aan de andere kant was het ook een bron voor nummers en die ideeën moesten we omzetten in iets wat over tien jaar nog relevant zou zijn. Onthaasting is daarvan een goed voorbeeld en dat vind je op ‘Laat ons winnen’. Soms organiseren we ons verlies in plaats van onze overwinning. Dat leek ons een boeiende opener voor het album.
Een erg mooie song is ‘Ze danst gewoon op straat’. Pure poëzie op muziek.
Het liedje groeide tijdens een van de momentjes waarop ik als songwriter met mijn gat in de boter viel. Het was op het eind van de zomer. Op een mooie dag waren we over het rijk der vrijheid bezig en ging ik fietsen. Ik zag plots een jonge vrouw in zichzelf gekeerd met een dikke hoofdtelefoon. Ze trok zich niets aan van de omgeving, maar was gewoon aan het dansen op haar muziek. De fietstocht naar huis leverde alvast inspiratie op voor een liedje. Toen ik thuis kwam, had ik al een geraamte voor een song. Het refrein heb ik daarna nog meer diepgang gegeven door in de figuur ‘een boodschapper van goed nieuws’ te zien. Een nummer over positivisme, durf en jeugdig enthousiasme. Dingen die ik te weinig zie in de wereld en dat stop je dan in een liedje van drie minuten (lacht). We zijn zelf heel tevreden over die single. Toen we dat inspeelden in de studio voelde ik ook een band die in topvorm was.
Yevgueni kennen we als een groep die de optredens nodig heeft om de groep te zijn die ze wil zijn. Hoe groot is de honger naar het podium na zo’n lange tijd zonder?
Ontzettend groot. Het heeft er stevig ingehakt, niet alleen bij ons maar in de hele sector. We waren erg naïef in het begin en dachten enkele weken binnen te zitten maar al snel bleek het serieuzer te zijn. We moesten onze ‘jubilee’ uitstellen en dat was een domper. Daarna zijn we te snel beginnen vooruitblikken met de sector, maar we zijn altijd positief blijven kijken naar een datum in de verte. We hebben dan maar voorjaar 2022 vastgepind voor ons nieuwe album. En zie, de nieuwe plaat is er.
Jullie gaan terug in Nederland spelen. Houden jullie de droom om daar door te breken zo nog altijd een beetje warm?
Het is er nog steeds timmeren aan de weg maar aan de andere kant spelen we ook gewoon een show en zijn er inkomsten. Het is een avontuur om te kunnen touren in het buitenland. Voor ons is het leuk om dat af en toe te doen. Als het ooit eens aanslaat of het een lange reeks concerten kan worden, gaan we heel blij zijn. Het is niet meer van moetens, maar gewoon content zijn dat we er enkele keren mogen spelen. Het is er altijd knokken voor ons publiek en de aandacht van de mensen. In Nederland spelen is ook altijd een gezonde oefening om terug met de voetjes op de grond te staan. De zalen die ons boeken, geloven in ons en kunnen ook veel volk op de been brengen en dat is wel fijn.
Kan je je al inleven in de dag waarop jullie je eerste concert gaan spelen in Het Depot?
Het is en blijft een speciale plek, Leuven is nog altijd bijzonder voor ons. Het zal een echt grote ontlading zijn daar op dat podium. Voor ons is het belangrijk om zo normaal mogelijke shows te spelen. Misschien is er tegen dan zelfs code geel.
Tekst en Interview: STEVEN VERHAMME
Foto’s: Diego Franssens
Yevgueni speelt in Leuven (26.03 & 27.03), Kortrijk (29.04), Herenthout (08.05), Sint-Niklaas (11.05) en Gent (14.05). Alle info => www.yevgueni.be
