Onze mannen ter plaatse spreken…
Voor de derde maal in evenveel jaren reed ik op zaterdagochtend richting Kortrijk, tegenwoordig Evolis-park. Het was behoorlijk stil in de auto. De fotograaf, Toine, was nog aan het wakker worden. Ik ook. Op de E17 haalden we de eerste busjes in van de politie. Busjes vol agenten die het meest marginale feestje van het land in goede banen moesten gaan leiden. Er hing regen in de lucht en de thermometer gaf 13°C aan. Dat cijfer was het omgekeerde van wat dezelfde thermometer een week geleden nog aangaf. We kregen een parking toegewezen op de persparking door één van de vriendelijkste parkingverantwoordelijken die ik ooit zag. Hard op zijn fluitje blazend en wijzend waar de auto moest komen. Raampje open, vraag willen stellen werd beantwoord met nog harder op het fluitje blazen. Ik keek even door de achteruitkijkspiegel… Niemand te zien. Het schreeuwend fluitje was dus echt wel voor ons bedoeld.
De auto stond eindelijk waar hij moest staan, eindelijk stopte het fluitje. We wandelden naar waar de ingang mainstage zou zijn, maar daar werden we terug gestuurd. Andere ingang, eerst aanmelden, bandjes aandoen… Men was me al behoorlijk aan het testen. Ik had amper koffie binnen, wou dringend foto’s van een lege festivalweide, het kon elk moment gaan regenen… Ik had dus al behoorlijk de smoor in.
Maar we deden het gevraagde en daar was…de persverantwoordelijke. Nieuw concept, maar… vriendelijke man en voor het eerst voelde ik wat animo. Geen standaardzinnen, geen schreeuwerig fluitje,… gewoon een gesprek van mens tot mens. Na het praatje ging het richting mainstage en toen begon het eigenlijk echt. Iedereen van de organisatie die ik zag sprak me aan met m’n voornaam en kwam een praatje maken. Er hingen nog werkmannen in de stellingen achter het podium, er hing wat stress, iedereen had nog wel zijn bezigheid, maar… toch nam iedereen de tijd om even te komen praten of hallo te zeggen.
Eindelijk de weide op en zowaar, dikke regenwolken waaiden weg en er kwam zomaar een blauwe hemel tevoorschijn. Wat een nieuwe mainstage! Wat een decor! Ik wou het podium gaan knuffelen, betasten en besnuffelen…maar ik dacht aan #metoo en liet dat plan varen.
Eens het middaguur gingen de weidepoorten open en ik was Toine meteen kwijt. Hij deed waar hij voor kwam: foto’s maken. Foto’s die zouden weergeven wat Kamping Kitsch was. Bonte gezelschappen mensen stroomden de weide op. Nadat mijn oren het moesten ontgelden op de parking begon ik nu als een gek met mijn ogen te knipperen. Zoveel fluo kan een paar mensenogen niet hebben! Of ze moeten eerst toch even behoorlijk wennen. Ik zag mensen de weide knuffelen, betasten, eraan ruiken… En ook ik plantte me met mijn veel te dikke reet in het gras. Wat een oorverdovend gevoel van geluk. Het is toch ieder jaar weer een beetje thuis komen. Maar hop! De lezers van whatmatters verdienen foto’s en dus trok ik enkele minuten later naar de backstage. Wat een heksenketel! Terwijl iedereen me nog aan het begroeten was en we allemaal nog wat stonden te keuvelen, schoot de vlam al meteen in de pan.
Want je kan van Kamping Kitsch wel zeggen en schrijven wat je wil, maar dat er animo is, is het wel het minste. Artiesten volgen elkaar in recordtempo op. Vicky & Marcel, Tanja Dexters, Rapper Sjors, Frans Bauer, Bart Kaell, Jebroer, Sylver, The Confetti’s,… En daar tussenin hebben we ook foto’s nodig van alle stages, het publiek, de danseressen en… het blijft toch ook wat tetjes spotten. We gaan daar niet flauw over doen.
Ieder jaar weer is het een drukte en hard werken om alles te coveren maar wel heel leuk om te doen. Gelukkig konden we ook dit jaar rekenen op Mister C. en zijn madame. Met de gopro en wat ander camera-tuig waar ik geen hol vanaf weet, kwamen zij ons versterken.
De dag tikte verder tegen een hels tempo. Iedere artiest poseerde graag voor onze lens. Mensen op de weide hielden ons zelf staande en vroegen om een foto te nemen, al dan niet uitdagend poserend. Ondanks dat het niet zo warm was, waren de mensen weer even schaars gekleed als voorgaande jaren (toen het puffen en zweten was). Mensen waren vooral blij. En uitgelaten. En gelukkig. Dat is wat Kamping Kitsch biedt.
Polonaises, tetjes, dildo’s, fluo trainingspakken, uitdagende topjes, te korte rokjes, strings… Alles was aanwezig voor een geslaagde editie van Kamping Kitsch. De organisatie geeft de setting, het is aan het publiek om er iets mee te doen. En dat deden de festivalgangers weer voortreffelijk.
Er was dit jaar ook een meldpunt om ongewenste zaken aan te geven. Het is een beetje als een pukkel op je neus: je verwacht ‘m niet, maar hij staat er wel degelijk. We snappen het concept en we zijn ook helemaal niet tegen, verre van zelfs. Via de media vernamen we dat er 6 mensen ook aangifte deden op dit festival, wat uitkomt op 0,03% van de mensen die op de festivalweide een slechte ervaring hadden. Zou dat meer zijn dan op andere festivals? En gaat het om 6 vrouwen die aangifte deden tegen mannen? Of waren er ook mannen die aangifte deden? Of werd er ook een vrouw aangegeven door een andere vrouw? Tijd zal het ons vertellen. Feit is: zo’n festival moet leuk blijven voor iedereen.
Geen idee waar John Noseda (organisator) ons de volgende jaren mee naartoe neemt. Gaan ze nog groter? Nog meer geschift? Nog meer podia? Nog meer animo? Echt geen idee. Maar we willen er wel bij zijn want het zal sowieso de moeite zijn.
Nogmaals: er wordt behoorlijk wat geluld over Kamping Kitsch. Orgieën, verkrachtingen, decadentie,…: papier (en ook een server) is geduldig. Maar één ding valt ons ieder jaar op: dit feest is een organisatie om u tegen te zeggen. Danseressen, catering, timing, dj’s, artiesten, randanimatie,… het klopt allemaal als een bus. Er wordt behoorlijk weinig aan het toeval overgelaten. Het is verre van een zootje ongeregeld dat zomaar iets onderneemt. Ze leren ook uit fouten: vorige edities bvb liep er irritant veel volk op het podium waardoor het lastig was om leuke foto’s of leuk videomateriaal te scoren. Dit jaar was dat een pak minder volk. En ook al resulteerde dat in het feit dat ook wij niet meer op het podium mochten, het was een verbetering. Eerlijk is eerlijk.
Terug wandelend naar de auto waren Toine en ik behoorlijk goedgemutst. We hadden waarvoor we kwamen. En we waren er net op tijd achter gekomen dat we net voor het vertrek naar huis beter iets aten. Het eerste die dag. Dat waren we vergeten in de drukte. Geheugenkaartjes vol foto’s namen we mee, om hier op jullie los te laten.
We kwamen aan op de parking en meneer fluit zat er nog steeds. Zonder fluit. “Nog steeds op post, man?” “Ja, het is mijn eerste jaar hier. Gisteren gewerkt, vandaag hier werken en morgen ook weer werken… Maar wat een zotte boel hier!” Ik kreeg medelijden met de man. Misschien gaf ik hem te weinig krediet deze morgen. Allemaal de schuld van een gebrek aan koffie. Ik neem het mee als werkpuntje voor volgend jaar.
Ik sta volgend jaar een kwartier eerder op en zal ervoor zorgen dat mijn cafeïnepeil op hoogte staat als ik de dag start. Mag het snel weer Kamping Kitsch zijn aub?
Uw genegen dienaar.
Tekst: HL
Video: Mister C.
