In Goed Gezind en Flink blikt comedian Roosje Pertz met veel humor en zelfspot terug op haar jeugd in de jaren ‘80 en ‘90. Vanuit haar eigen middenklasseleven fileert ze de herkenbare absurditeiten van het alledaagse.
Pertz vertelt hoe nostalgie, observatie en zelfrelativering haar comedy sturen, waarom ze pas laat over het moederschap durfde praten en hoe De Slimste Mens haar carrière een duw gaf. Een eerlijke babbel met een comedian die haar publiek het liefst laat lachen om de kleine dingen.
Wat betekent de titel van jouw voorstelling voor jou?
Ik ben eigenlijk bijna altijd goedgezind, dat zit gewoon in mijn persoonlijkheid. En eerlijk vind ik mezelf ook best flink. Misschien komt dat omdat ik half West-Vlaamse ben, daar zit toch iets in van doorbijten. West-Vlamingen staan er om bekend dat ze harde werkers zijn, mensen die blijven gaan. Over de titel heb ik trouwens helemaal niet lang getwijfeld. Die kwam eigenlijk heel spontaan. Het was zo’n titel die je erop plakt nog voor je de show maakt en dan is het achteraf maar hopen dat hij klopt met wat je uiteindelijk brengt. Gelukkig past hij er perfect bij (lacht).
Je show gaat ver terug in de tijd, naar je jeugd in de jaren ‘80 en ‘90. Welke herinnering moest absoluut in de voorstelling?
Auto’s uit de jaren 80. Het gaat vooral om het interieur van wagens uit die periode, niet om één specifiek merk. Voor mijn voorbereiding ben ik wel in die sfeer gedoken. Ik heb onderzoek gedaan naar de jaren “80. Ik heb in de bibliotheek tussen oude boeken en advertenties gesnuffeld om die typische vibe terug op te roepen. Ik heb zelfs door de fotoboeken van mijn kindertijd gebladerd. Het grappige is dat die foto’s oorspronkelijk zijn gemaakt voor de gezichten (ik als kind, familieleden) maar het interieur op de achtergrond is eigenlijk veel interessanter. Alles was toen nog van massief eik, het design had iets heerlijk eenvoudigs. Het viel me op hoe leeg alles was. Vandaag staat elk oppervlak vol rommel of decoratie, vroeger had alles meer ruimte en eenvoud. Dat maakt het juist zo leuk om naar terug te kijken.
Je bent zelf geboren in 1983. Ben je blij dat je in die periode groot geworden bent?
Ik vond het echt een fantastische tijd. Als ik erop terugkijk, merk ik hoe alles zich toen nog offline afspeelde en daardoor zoveel duidelijker. Sowieso is je wereld als kind veel afgebakender: je weet precies in welke arena je je moet begeven. Pas wanneer je volwassen wordt, wordt alles complexer, met meer verwachtingen en keuzes. Net dat maakt het ook mooi, die eenvoud van vroeger en het plezier dat je eraan kan blijven beleven.
In je show combineer je scherpe observatie met zelfspot. Waar komt die nood vandaan voor die zelfrelativering?
Ik denk dat je geen comedian kunt zijn zonder jezelf flink te relativeren. Als je dat zelf niet doet, zal het publiek het wel voor je doen. Zelfspot en zelfrelativering zijn eigenlijk een voorwaarde om aan comedy te doen. Zelfs bij mensen die een dikke nek lijken te hebben, zit daar vaak een klein hartje achter. Hun pose is soms gewoon camouflage. Ik probeer als het ware die ballonnetjes te doorprikken, vaak ook voor mezelf. Bij mij zit dat vaak in observaties die op het eerste gezicht heel nonchalant lijken, maar die tegelijk pijnlijk accuraat kunnen zijn. Soms maak ik een opmerking en besef ik nog niet eens of die grappig is of net heerlijk pijnlijk. Dat is het mooie eraan: het gebeurt gewoon en het kan allebei tegelijk zijn.
Je bent ook moeder. Hoe beïnvloed dat je leven je comedy?
Heel lang heb ik niks gedaan met mijn moederschap in mijn comedy omdat ik bang was dat zoiets het publiek zou afschrikken. Ik dacht dat ik sowieso al de helft van het publiek, de mannen, zou verliezen en daarnaast ook nog eens een deel van de vrouwen die misschien dachten: “Ik ben nu even weg van mijn kinderen en jij begint weer over kinderen.” Uit commerciële overwegingen en uit angst durfde ik er dus lang niet over te spreken. Het leek me gewoon niet leuk. Op elke werkvloer is het vervelend als je wordt weggezet als ‘het moederke’ en dat wilde ik absoluut vermijden, zeker in het begin van mijn carrière. Toen ik net begon met comedy, wilde ik niet dat mensen zouden denken dat mijn shows alleen maar over het moeder-zijn gingen. Pas toen ik me veilig genoeg voelde, begon ik dat onderwerp langzaam te verwerken in mijn werk. Het was in het begin ook moeilijk om er harder over te zijn om de grap echt scherp te maken. Dat gevoel is nu helemaal weg.
Je noemt jezelf in de pers ‘100% burger, maar alles behalve een trut’. Wat bedoel je precies met die contrasterende uitspraak?
Ik ben een 42-jarige Vlaamse vrouw. Ik ben getrouwd, heb twee kinderen en werk in het onderwijs. Dat straalt niet meteen rock-‘n-roll uit. Op papier zou je kunnen zeggen: “Dat is een vrij truttige vrouw.” Alle ingrediënten om een burgerlijk leven te leiden, zeg maar. Toch is dat niet hoe het zit, gelukkig maar. Want als je goed kijkt naar de afzonderlijke elementen waaruit iemand bestaat, kunnen ze op het eerste gezicht misschien saai lijken, maar dat zegt helemaal niets over het geheel. Dat geldt eigenlijk voor veel mensen. Soms lijkt iemand op het eerste zicht een beetje saai, maar als je goed luistert, merk je dat er een hele laag onder zit vol humor en karakter. Bij ons als Vlamingen merk je dat vaak in gewone conversaties: er zit altijd een laag van echte, grappige karakters. Dat vind ik mooi, dat maakt het interessant en levendig.
In je show fileer je vooral de middenklasse. Waarom kies jij die groep mensen uit om het voorwerp te zijn van je show?
Het gaat over mijn leven in de middenklasse. Het is een beetje nostalgisch, een terugblik op die tijd én op hoe mijn leven er nu uitziet. Ik spreek over de middenklasse omdat dat de wereld is waarin ik mij beweeg, dat is gewoon waar ik zit. Ik ben ex-stewardess, maar daar hoor je in mijn huidige voorstelling niet veel van terug. Mijn tijd in die rol was echt fantastisch, maar het heeft niet zo lang geduurd. Toch heeft het iets blijvends achtergelaten: een soort obsessie met veiligheid. Als stewardess ben je alert, je houdt mensen en situaties goed in de gaten. Dat was een perfecte training voor comedy. Als comedian ben je tenslotte ook verantwoordelijk voor je publiek. Ze zitten met jou vast in de zaal, jij moet zorgen dat ze een fijne avond hebben én veilig voelen. Wat ik daar wel aan overgehouden heb, is dat ik altijd weet waar de nooduitgangen zijn en let op de veiligheid van iedereen. Het klinkt grappig, maar het heeft me echt voorbereid op het werk dat ik nu doe op het podium. Daarnaast denk ik erover om in een volgende voorstelling mijn verschillende banen te verwerken, inclusief mijn tijd als showbizzjournalist. Dat lijkt me een hele leuke insteek, want er zit zoveel materiaal in al die ervaringen.
Je werkt in de IT-sector. Dat lijkt me een heel ernstige sector of is daar ook veel humor te vinden?
Ik werk als IT-verantwoordelijke op een school, dat is sowieso al minder serieus dan de harde IT bij bedrijven. Het blijft natuurlijk werk waarbij je met mensen bezig bent en waarbij je soms het dagelijks functioneren van mensen abrupt ziet afhaken. Dat kan best stressvol zijn. Toch heeft dat ook iets moois: als je met een collega IT’er praat, ben je meteen vrienden omdat je allebei weet wat die stress inhoudt. Bij comedy werkt het precies hetzelfde. Het is een stresserende omgeving, want je staat voor publiek en daardoor ontstaat er meteen een soort verbondenheid. Je wordt instant vrienden met mensen die hetzelfde doen. Het doet me een beetje denken aan toen ik stewardess was. Je werkt nooit met dezelfde piloten of dezelfde crew, maar toch ontstaat er altijd een band tijdens het werk.
Dat gevoel van verbondenheid zie je terug in zowel comedy als in IT. Ik heb lang voor de klas gestaan, dat was fantastisch. Ik heb zoveel mensen zien groeien en dat heeft me echt doen beseffen hoe bijzonder het is om die vrijheid te ervaren. We mogen overal om lachen, zelfs met koningen en machthebbers, dat is zo’n zalig gevoel. De vrijheid van meningsuiting is iets dat je echt moet koesteren. Ik heb zelfs mensen ontmoet die het niet eens durfden hardop te zeggen dat een dictator van wie ze gevlucht waren, een dictator was. Ze fluisterden het voorzichtig tegen mij omdat ze zich veilig bij mij voelden. Dat deed me beseffen dat ik een impact kon hebben. Misschien komt dat ook door mijn achtergrond; je zou kunnen zeggen dat ik een ex-Marina ben met een hoekje af. Het heeft me gevormd zowel in mijn werk als in mijn kijk op de wereld.
Hoe speelt dat imago in jouw presence als comedian mee?
Dat was gewoon echt een zalige tijd. Rondhangen met je vrienden, de muziek, alles voelde gewoon supergoed. Ik vind het bijzonder om te merken dat het leven dat ik nu leid gevormd is door die tijd. Toen ik een Marina was, fantaseerde ik op de dansvloer over hoe ik wilde leven en nu kan ik zeggen: dat leven manifesteerde ik toen al eind jaren 90. Ik ben die jonge Marina van toen ontzettend dankbaar. Ik ben blij dat ik niet een overdreven of uit de hand gelopen fantasie had, anders had ik nu misschien iets heel anders geleefd. Die pure euforie en vreugde van het tienerleven gecombineerd met de muziek van toen… dat gevoel is gewoon zalig en draag ik nog steeds met me mee.
Jouw leven had er ook anders uitgezien zonder jouw deelname aan De Slimste Mens.
Dat programma heeft mijn leven zeker veranderd. Ik ben er ontzettend blij en dankbaar om. Ik heb er ook echt hard voor gewerkt: geblokt, lijstjes gemaakt, er volledig voor gegaan. Het heeft me geen windeieren gelegd, want nu heb ik mijn eigen show. Misschien had het anders wat langer geduurd, maar ik heb de kans gekregen en daar ben ik superblij mee. Daarvoor wil ik echt dank u zeggen.
Je tourschema ziet er mooi gevuld uit. Wanneer ga je met een goed gevoel van het podium stappen na elke voorstelling?
Het allerleukste vind ik wanneer na een voorstelling iemand naar me toe komt om iets heel specifieks of kleins te benoemen dat ik gezegd heb en zegt: “Dat vond ik echt grappig.” Dat moment, die connectie, is voor mij het mooiste. Ik geniet er ook enorm van als de publieksinteractie goed verloopt en je merkt dat de mensen echt vanuit hun onderbuik lachen. Als je voelt dat het publiek een eenheid is geworden en iedereen samen die ervaring deelt, dan stap ik echt tevreden en voldaan van het podium.
Tekst en Interview STEVEN VERHAMME
Foto’s: Lissens Johan Photography via Roosje Pertz
Programma Roosje Pertz
19/11/25 — Tienen
28/11/25 — Dilbeek
04/12/25 — Lanaken
05/12/25 — Leopoldsburg
11/12/25 — Antwerpen (Arenberg)
12/12/25 — Rumst
19/12/25 — Zwevegem
23/01/26 — Menen
29/01/26 — Asse
30/01/26 — Lokeren
05/02/26 — Geel
06/02/26 — Alsemberg
12/02/26 — Roeselare
25/02/26 — Leuven
27/02/26 — Zonhoven
28/02/26 — Erpe-Mere
13/03/26 — Merksem
18/03/26 — Hasselt
20/03/26 — Aarschot
21/03/26 — Moorslede
27/03/26 — Waasmunster
16/04/26 — Deinze
