Op 2 mei verschijnt Leave You / Remain, het langverwachte debuutalbum van Low Hill, het soloproject van de Belgische multi-instrumentalist Laurens Vanhulle. Samen met producer Benjamin Desmet (SX) creëerde hij een meeslepende plaat die laveert tussen melancholie en hoop, tussen vasthouden en loslaten.
De muziek klinkt zowel filmisch als intiem en vormt een sonisch dagboek van een periode vol verandering: het verlies van zijn vader, een verhuizing naar Denemarken en een persoonlijke zoektocht naar balans. Ondanks het zware thema ademt het album een serene kracht uit. Vanhulle verpakt zijn verhaal in diepe grooves, dromerige synths en een stem die tegelijk breekbaar en standvastig klinkt.
Dit bericht op Instagram bekijken
Het album draait rond loslaten en vasthouden. Wanneer begon jij te voelen ze de centrale thema’s van het album zouden worden?
Ik denk bij het titelnummer dat heel hard over een toxische relatie gaat. Dat houdt loslaten in, maar tegelijkertijd ook vasthouden en over hoe je daar gewoon aan raakt. Je wordt door die minder goeie dingen als het ware gehypnotiseerd door. Doordat je dat zo goed kent en omdat je je dat zo eigen maakte, neem je dat gewoon voor waar aan. Daar gaat het nummer over. Heel hard aantrekken en afstoten. Het was pas later dat ik voelde dat die thema’s bij andere nummers allemaal terugkwam. Dat was de rode draad in mijn schrijven in die periode. Het viel samen met waar ik toen mee zat met mijn hoofd.
Het was wellicht niet zo’n makkelijk album om te schrijven als ik jou goed beluisterd hebt
Ik denk dat alles er echt gewoon is uitgevloeid en uitgestroomd op bepaalde momenten, maar het hele proces heeft toch superlang geduurd, ik schat zo’n vier, vijf jaar in totaal. De schetsen van de nummers waren er eigenlijk vrij snel, maar ik heb op de uitwerking toch heel lang gekauwd omdat de tekst en het gevoel niet altijd vlot wilden samenvallen. Dat was heel gek. Het heeft een tijdje geduurd voor alles op zijn plek viel.
De plaat klinkt tegelijkertijd intiem en toch ook groot, majestueus. Hoe heb je dat spanningsveld in de productie kunnen vangen?
Ik denk dat het zoiets is wat ik altijd heel hard opzoek. Ik hou erg van intieme klank, een warm gevoel, ook geluidsmatig. Ik vind het daarnaast ook wel fijn om dat net te zoeken in instrumenten of in klanken die ook iets van afstandelijkheid uitstralen. Het is een interessant auditief veld om in te gaan zoeken. Dat inspireert mij ook enorm. Ik kan schrijven met een gitaar of piano, maar ik word vaak het meest getriggerd door een klank. Doordat iets klinkt, geeft het mij een soort gevoel. Het brengt iets teweeg en daaruit komt dan iets uit. Ik probeer dan heel hard te zoeken in dat klankmatige en te verbinden met het tekstuele. Alles samen bundelen. Dat lukt heel goed omdat ik met Benjamin Desmet kon samenwerken. Hij begrijpt mij daarin heel goed. Hij zoekt ook hard naar de poëzie in het klankmatige. Waar ik soms tekortschoot verwezenlijk hij dat in geluid. Dan kon hij dat duwtje geven om het helemaal te vervolmaken. Ik viel soms achterover van zijn vondsten. Wij zijn onderweg ook goeie vrienden geworden. Het was echt een heel fijn proces.
Je noemde het al een heel persoonlijk album. Zag je het ook als een vorm van therapie voor jezelf?
Eigenlijk wel. Ik vind dat altijd vervelend als muzikanten dat zeggen, maar uiteindelijk is het dat ook wel. Ik schrijf gewoon wat ik voel. Vaak ontstaan mijn nummers bijna vanuit een soort mantra. Heel gevoelsmatig dingen die uit mij komen. In die zin was het zeker een vorm van therapie. Een soort loslaatproces. Daarom duurde het maken van het album ook zo lang omdat ik het geheel nadien zelf nog eens moest kunnen loslaten. Het ging natuurlijk over een paar liefdes die ik moest loslaten, maar ook in mijn eigen familierelaties heb ik het zwaar gehad. Daarin moest ik soms knopen doorhakken.
Heeft je verhuis naar Denemarken jouw muziek beïnvloed?
Ik heb hier een enorme rust gevonden en die heeft dat wel beïnvloed als een soort van berusten in een zoektocht. Misschien heeft het ook met ouder worden en kinderen krijgen te maken misschien. Ik ben gewoon op een bepaald punt in mijn leven gekomen. Dat je wel weet hoe het leven in elkaar zit. Een soort aanvaarding. Terwijl ik misschien wat meer een onzekerheid ervoer over wat ik het aan het doen ben en of dat wel goed is. Ik denk dat ik vroeger meer in hokjes zat te denken, terwijl ik dat nu bijna omgekeerd probeer te bekijken. Ik denk dat Denemarken daar zeker er rol bij speelde. Ik woon hier op een boerderij. In het niks een beetje. Van het drukke Brussel naar een soort niemandsland. Ik voel hier veel vertrouwen en mag doen waar ik zin in heb. Het maakt eigenlijk niet zoveel uit uiteindelijk. Zijn wie ik wil zijn en dat is het beste.
Je hebt natuurlijk een achtergrond als multi-instrumentalist. Hoe beïnvloedt dat jouw manier van schrijven?
Ja, ik speel verschillende instrumenten, maar allemaal niet zo goed. Dat is ook wel frustrerend soms. Ik voel me een master of none als ik heel eerlijk ben. Een jack of all trades. Dat is zeker toepasbaar op mij. Mijn muziek ontstaat vaak heel organisch en dan grijp ik meestal naar dezelfde dingen. Vaak is dat mijn stem. Heel veel nummers zijn echt gebouwd op loops van mijn stemgeluid. Ik hou daar heel hard van. Ik maak veel al wandelend, fietsend of zittend, ergens in de tuin. Ik zing heel de tijd. En daar komt van alles uit. Dat voelt het beste en het mooiste en is ook wel iets waarin ik meer vertrouwen heb gekregen de afgelopen jaren. Dus dat is ook wel fijn.
Ook de dood van je papa heeft natuurlijk ook een rol gespeeld in het maken van de plaat. Op welke manier heeft hij jou beïnvloed bij het maken van de songs?
Zijn dood kwam pas in een later stadium van de hele plaat, maar liet me wel terugkeren naar dat persoonlijke loslaten. Ik denk dat er toen veel therapeutische creativiteit is ontsprongen in mij of zo om dat verlies gewoon van mij af te schrijven. Het was bijna alsof ik tegen hem praatte en daar kwamen dan teksten uit. Dat klinkt misschien wat zweverig, maar dat was wel soms het proces voor mij. Ergens waren er nog dingen die ik nog wilde zeggen. Ik vind het ook mooi om me in de muziek tot hem te richten, ook zonder dat het expliciet in de tekst staat. Alsof je in een conversatie zit met iemand. Ik denk dat ik dat heel vaak doe ook in mijn muziek. Omdat ze zo filmisch is. Ik hou ook van soundscapes of soundtracks. Ze roepen vaak gewoon beelden op. En als ik musiceer, ben ik bijna een filmscène aan het naspelen.
Hoe is jouw artistieke visie geëvolueerd sinds je vorige EP As You Fall Into The Sky? Merk je dat deze songs een vervolg zijn?
Die vorige EP was echt een heel speciale. Dat was echt een momentopname. Ik heb die echt gemaakt op een voormiddag. Opgenomen en alles. In twee, drie dagen was alles helemaal rond. Dat was midden de coronapandemie. Dus het is ook heel moeilijk om dat te vergelijken. Mijn nieuwe plaat heeft het gewoon heel lang geduurd. Het was bijna een lijdensweg op den duur om het af te krijgen. Bij de vorige was het gewoon iets wat eruit kwam en waar ik vrij snel van dacht dat het goed was. Toen heb ik alles er heel snel uitgegooid. Deze plaat is traag gegroeid, veel minder vluchtig en meer beredeneerd. De nummers zijn doorspekt van eindeloze verhaaltjes die bestaan uit meerdere lagen in een nummer. Ik vind het altijd leuk als je een plaat zes keer kunt beluisteren en zes keer een andere plaat hoort. Deze plaat is dan ook rijker dan mijn EP. Ik had telkens de ambitie om er nog iets in te zoeken of een extra verhaal bij te schrijven. Het was echt meer een zoektocht.
Dit bericht op Instagram bekijken
Elke muzikant wordt natuurlijk ook beïnvloed door de dingen die hij beluistert. Welke artiesten, welke albums heb jij vooral geproefd tijdens het maken van Leave You/Remain?Ongelooflijk veel om op te noemen. Een plaat die ik sowieso heel vaak opleg, is ‘Hats’ van The Blue Nile. Dat is een groep uit Schotland uit de jaren ‘80. Paul Buchanan is de zanger. Er straalt van die plaat veel wijsheid en hoop uit. En tegelijkertijd overtuigen ze me met hun elektronica. Ze hebben me zeker beïnvloed en geïnspireerd. Ook de platen van James Blake heb ik vaak beluisterd. Ook Nicolas Jaar, Chet Faker en Nick Murphy zijn mensen die me op ideeën brengen. Ik denk dat ik vaak teruggrijp naar oudere muziek. Als het dan over nieuwe muziek gaat, dan betrap ik mezelf erop dat ik heel veel jazz of neoklassieke muziek beluister. Je kan me niet overtuigen met veel nieuwe dingen die uitkomen. Bon Iver is een uitzondering, het is een artiest die blijft verrassen. YX heeft dat ook, net als Portico en Yona McCleary.
Je zit voor het moment in Denemarken, maar mensen hopen natuurlijk dat jij de plaat ook in België live komt spelen. Zijn daar concrete plannen voor?
Op dit moment nog niet. We zijn volop aan het praten met verschillende mensen en ik ga ervan uit dat er wel wat concerten zullen volgen in het najaar. Ik heb hier in Denemarken binnenkort een show en wellicht volgen er nog. Maar het zou fijn zijn als ik ook in België mag komen spelen.
Bestaat de kans dat je daar voor altijd blijft in Denemarken?
Dat hangt er een beetje vanaf. Ik zit hier nu zeer goed. Ik ben hier met mijn vriendin en mijn dochter. Momenteel verblijven we hier wel even en misschien dat we ooit wel terug naar België komen. Het is hier wel fijn, maar op termijn zullen we dat evalueren en het zal ook wel van mijn dochter afhangen. Ik ben hier nog maar net sinds januari, het is dus wat vroeg om al echt ingeburgerd te zijn. We zien wel wat er komt.
Tekst en Interview: STEVEN VERHAMME
Foto’s: Low Hill
