En of zijn ‘Message in the bottle’ is aangekomen
Dat het gros van het publiek op het Beachfestival voor Sting gekomen was, bleek geen onjuiste inschatting. Net voor het concert startte, stroomde de zogenaamde golden circle voor het podium nokvol en ook de rest van de 14000 toeschouwers, een leuke mix van verschillende generaties, had de ex-frontrman van The Police op zijn verlanglijstje staan. In die mate dat je gerust kon stellen dat zowel Dagny, Oyesono, Fantastic Nigretto en Seastick Steve enkel voor de opwarming hadden gezorgd.
Sting koos voor een minimumbezetting met hijzelf op de bas, eerste luitenant Dominic Miller op gitaar en de Luxemburger Chris Maas op de drums. Hij opende met “Message in a Bottle” een nummer dat de toon zou zetten voor een greatest-hits set en het publiek meteen liet meezingen en kirren van muzikaal genot. “Englishman in New York” en ‘Every little thing she does is magic’ zaten als tweede en derde in de set en ook daarna putte hij afwisselend uit zijn solowerk en de korf van successen uit het Police-tijdperk. Smet op het concert waren de technische problemen waarbij het geluid soms wegviel iets wat op dit niveau toch eigenlijk niet zou mogen.
Dat de 72-jarige Brit, met een lijf zonder ook maar een gram vet te veel, daarbij koos voor verrassende, vaak rauwe, uitgeklede versies siert hem omdat hij zich zo blijft vernieuwen – geen toeval dat de tour Sting 3.0 werd gedoopt – , maar het publiek kent en smaakt de singles nog het meest door de uitvoering op de platen van Sting. Bovendien koos hij met ‘I wrote your name’ voor een nieuwe song zodat ook de meerwaardezoekers verwend werden. Minpuntje was ook dat sommige songs zoals ‘Can’t stand losing you’ en ‘So lonely’ dat uitmondde in ‘No woman no cry’ van Bob Marley te lang werden uitgesponnen. Dat nam het tempo uit de set wat weg en zorgde er ook voor dat de aandacht van het publiek bij momenten wat verdween.
Een enthousiaste Sting herpakte zich naar het einde toe met een sterk slot waarbij het triumviraat dat refereerde naar de hoogdagen van The Police terug op uitmuntend niveau stond te spelen, mede dankzij de inventieve creativiteit van Miller en het stevige en tegelijk verfijnde drumwerk van Maas. Eerst was er ‘Desert rose’ waarbij de loops de toeschouwer bij de zomerse temperaturen mee namen naar het Oosten gevolgd door een snedig ‘King of pain’ om uit te monden in ‘Every breath you take’. Dat de zanger zich halverwege het concert duidelijk had gespaard om sterk te finishen bleek in het slotnummer waar hij nu wel de hoge noten haalde.
De bissen werden geopend met de bekende riff van “Roxanne” waarbij de muziekliefhebbers bleven eten uit de hand van Sting die ook wat dolde met de baslijn om uiteindelijk op akoestische gitaar te eindigen met ‘Fragile’, een nummer dat hij wel vaker gebruikt om zijn concerten mee af te sluiten. De rust keerde helemaal terug over Nieuwpoort en de eerste dag van het Beachfestival kon zo op een warme manier neergelegd worden.
Al bij al een sterk concert voor iemand op zijn 72ste die zonder veel woorden de connectie met het publiek blijft opzoeken en ondertussen kan teren op een oeuvre dat zich in het collectief geheugen heeft genesteld van duizenden mensen die anderhalf uur lang uit volle borst meezongen. Die combinatie leidde uiteindelijk tot een hele mooie afsluiter van de openingsdag aan de kust.
Steven Verhamme
