Mister C., de man die wij inschakelen als er opdrachten komen waarbij het angstzweet op onze redactie uitbreekt is weer op pad geweest…wijzelf maken er niet teveel woorden aan vuil…de vuile woorden laten we dus vanaf nu gewoon aan hem over. Bij deze…Mister C., It’s up to you!
Laat het aan mij over om met één eenvoudige beweging meerdere bevolkingsgroepen de gordijnen in te jagen. Je kan zowat gaan stellen dat het een beetje mijn levensfilosofie is geweest.
Konden jullie een tijdje terug nog mijn dramatische afloop in de Northcape400 of episch spookbotenverhaal volgen, op zonder twijfel de meest mannelijke site ooit gemaakt (de website van de peetvader van het betere vlees, inclusief konijnen-oren niet meegerekend), zat mijn mailbox bij mijn terugkeer propvol met welgeteld 1 felicitatie (afkomstig van mijn zus, die nog steeds denkt dat mijn hyperactieve persoonlijkheid kan genezen worden met een gezonde dosis complimenten) en honderden verwijten, beledigingen van allerlei allooi en enkele diep snijdende bedreigingen genre “we gaan uwen IP eens hacken”… (tjah, hoe moet ik het stellen, de bedreigingen die de ‘average’ computer-nerd uit zijn botten slaat staat niet echt in verhouding tot pakweg een granaat die door een motorbende door uw raam wordt gesmeten). Schijnbaar had ik, eigenhandig, zonder het te beseffen en natuurlijk totaal niet expres gedaan (alleja, misschien toch wel een heel klein beetje, provoceren is en blijft nu éénmaal leuk) voor de ondergang van niet 1, niet 2 maar zomaar eventjes 3 stromingen binnen het menselijk ras gezorgd.
Want hoewel ik er echt heilig van overtuigd was dat mijn avontuur zonder meer “cool” was, zagen andere mensen dat niet geheel op dezelfde manier.
De internetavonturier was van mening dat ik niet genoeg wist te vertellen. “Waar lagen die boten?” “Hoe ver moet je varen?” “Hoe hoog moet je klimmen?” “Welke supplementen moet je bij je bier doen om voldoende energie te hebben?”, allemaal zaken die absoluut relevant zijn voor de gemiddelde internettrol die niet van achter zijn scherm komt maar toch even zijn zegje wil doen. Mensen die effectief avonturen op de teller hebben staan, spenderen hun tijd online met het zoeken van nieuwe uitdagingen. Criticasters en online avonturiers beleven dagdagelijks avontuurtjes…van de soort waarvoor je een Mastercardnummer nodig hebt en een stevige breedbandverbinding.
De Urbexer (spreek uit als “Eurbiksewr”) was van mening dat ik hun hobby finaal naar de filistijnen had geholpen. Urbexers zijn een raar volkje. Ze kruipen in verlaten gebouwen (kan ik nog in komen, is ook gewoon leuk), doen dit zo discreet mogelijk (ik volg nog steeds), proberen dan een zo creatief mogelijke foto te maken (elk zijn ding) en kunnen uren aan een stuk foto’s gaan HDRren in photoshop. Ik ben dat al na 5 minuten kotsbeu, laat staan dat ik er uren mee zou bezig zijn, soit. Urbexers zijn ook notoir wantrouwig en iedereen die met een fototoestel nog maar naar een baksteen kijkt is de vijand. Want stel je voor dat iemand anders ook die baksteen zou vinden!! Urbexen kan een super hobby zijn, maar net zoals met zovele dingen zijn er mensen die het zo net iets TE serieus nemen. Ik heb mezelf nooit als een Urbexer bekeken, anderen doen dat wel in mijn plaats en zijn van mening dat ik teveel info heb prijsgegeven. Wie weet krijg ik ooit de Urbex-politie op mijn dak die mij gaat verbieden om iets te doen wat in essentie ook verboden is. Maar goed, laat me zeggen dat ik niet meer dan 7 seconden slaap ervoor heb gelaten en dat ik na het lezen van de ettelijke waarschuwingen en bedreigingen zodanig hitsig stond dat ik meerdere keren in de genotsgrot van mijn wederhelft ben gaan ‘urbexen’.
Nu, die Ghostbusters vind ik eigenlijk wel toffe peren, mensen die leven voor hun passie en die met enige vorm van wetenschap (hoe verknipt het vaak ook is) een poging ondernemen om het ultieme bewijs van een paranormaal bestaan te vinden. Het zijn mannen (en vrouwen, wanneer we spreken over een sexually equal hobby…per langharig-achtige-gothic-type man heb je 2 ultra-sexy-nerdy-achtige vampen die daarin actief zijn. Mannen wereldwijd, ALLEN DAARHEEN) die naast een stukje techniek ook nog een ganse brok geschiedenis absorberen EN vaak video’s met een erg hoog Dallas-gehalte online gooien. Neen…die spokenjagers, ik kan ze wel appreciëren en dus vond ik het mijn plicht mij voor één keer volledig te wijden aan het vinden van een paranormale activiteit en mij onder te dompelen in deze mysterieuze wereld.
First things first…
Waar ga je in hemelsnaam beginnen (bij gebrek aan spookboten, relatief onbestaande hier in het noorden)? Wanneer ik even door één van de ontelbare handleidingen blader (dingen die je vaak gratis online kan vinden, schitterende lectuur voor de eenzame momenten) kan ik merken dat gebouwen vaak paranormaal geladen (jawel, zoals een batterij) worden wanneer er periodes zijn geweest van extreme emoties en gevoelens. Haat, pijn, dood,… al wat leuk en lief is in het leven zorgt voor paranormale lading. Moet het lukken dat ik weet heb van een oud krankzinnigengesticht, later een TBC-kliniek, die al jaren leeg staat en op rijafstand van mijn residentie ligt. Wie krankzinnig zegt, zegt lobotomie. Wie lobotomie zegt, zegt “minder aangenaam” en wie “oud” met “leegstaand” combineert zegt “kaka in de broek bij het minste geluid”.
Paranormale fratsen maakt men meestal ook mee als het donker is. Daglicht zou energie absorberen waardoor entiteiten zich overdag niet kunnen manifesteren (met dergelijke zinnen scoor je waanzinnig op café) en ze zich dan ook meestal ‘s nachts toonbaar maken. Dus samen met mijn fearless brother (die een excuus zocht om vanonder de tupperware-avond van zijn vrouw te kunnen muizen), een paar zaklampen en een camera trokken we op pad, op zoek naar het enige echte bewijs dat spoken bestaan !
Ons spoken avontuur begon alvast schitterend, want eenmaal aangekomen aan het verlaten ziekenhuis konden we merken dat alles was dichtgemetst…van het kleinste gat tot de grootste opening, alles was dichter dan de kut van een overjaarse non. Omdat spokenjagen op de parking van een nabijgelegen Carrefour nu ook niet echt ons idee was van een boys-night-out hebben we dan maar een oplossing gezocht. Die oplossing vonden we en binnen raakten we. (nvdr: we hebben geen schade toegebracht noch dingen opengebroken, ik beschouw mezelf als krapuul maar niet als vandaal, we zijn gewoon even creatief geweest, één van de weinige talenten die ik nog heb overgehouden van toen ik bij de overheid werkte).
Hoewel we daar alleen zijn, horen we voortdurend vanalles. Tikkende geluiden, schuivende geluiden, geluiden van water dat op de grond druppelt, een deur die open en dicht gaat… niet echt het resultaat van spoken, eerder van de wind en de natuur maar dat maakt het geheel natuurlijk niet minder spannend. Ik beschouw mezelf als een relatief nuchter (vooral voor 19u vrijdagavond, tussen dat uur en maandagmorgen geldt een andere beschrijving) iemand maar ik moet toegeven dat ik erg snel kon merken dat mijn brein een eigen leven ging leiden. Ik zag schaduwen die er niet waren, voelde dingen die niet bestonden,… het logische gevolg van die hyper alertheid.
Maar terug naar de wetenschap nu.
Documentaires zoals “TAPS” en “Ghost Hunters”, die totaal niet in scene zijn gezet en die een absolute waarheid verkondigen <<kuch>> leerden ons dat je moet praten met entiteiten en ze soms zelfs eens moet durven provoceren. (volgens één van de opperguru’s van Ghost Hunters is het provoceren van entiteiten enkel te gebruiken door extreme professionals, iets wat ik niet ben, ik kan me niet professionaliseren daarin, ik moet werken doorheen de dag). We plaatsen de camera’s op hun statief, hydrateren ons (het was redelijk warm die dag en een acuut geval van uitdroging moest ten allen tijde worden vermeden, het nuttigen van een Leffe was daarom aangewezen) en vragen aan eventuele paranormale dingen die er potentieel zouden kunnen zijn, om zich kenbaar te maken.
Wat toen gebeurde was iets relatief bizar. Tot 2 maal toe volgde een geluid specifiek op de vraag, een situatie die bij ons beiden de stoelgang even vloeibaar maakte. Wat het geluid was, wat het veroorzaakte, waarom het specifiek reageerde op de vraag? Who knows? We konden het ook niet echt uitzoeken, want vervolgens werden we getrakteerd op een nieuw geluid… namelijk dat van een Mechelaar (kon ook een Duitse herder zijn, mijn canische kennis is beperkt) zonder muilband en een security-agent die ons wetenschappelijk onderzoek maar matig kon smaken.
Het duurde ons enige tijd om in het gebouw te raken, de sprint uit het gebouw en vooral in de tegenovergestelde richting van het blaffende geluid ging veel vlotter. Menig atletiek-records sneuvelden dat moment, samen met mijn zaklamp die ik in volle spurt liet vallen. (in de naam van de wetenschap)
Wat kunnen we nu concluderen ?
Hebben we spoken gevonden? Waren we getuige van paranormale manifestaties? Zijn we nu bezeten door duivelse entiteiten ? Als we geheel eerlijk moeten zijn, dan moeten we stellen dat we het niet weten. Merendeel van de geluiden en gevoelens die we hadden zijn compleet te verklaren, alhoewel bepaalde momenten toch wel het overvloedige haar van ons nektapijt deed stijgen. Ik zou zeggen : bekijk de Youtube episode en oordeel zelf…
Alleen jammer dat we door de interventie van de security onze trip hebben moeten afbreken. Mijn bro was dus ook genoodzaakt de rest van de tupperware-party bij te wonen, waar hij nog kon genieten van uiterst interessante voorwaarden op ijsblokjes-makers voor de microgolfoven.
Ghosthunten : eentje voor op de bucketlist.
Mister C.
