De Belg, Nederlander & de fiets
Voor vele nationaliteiten is die link iets wat totaal onbegrijpelijk is, voor ons is het de normaalste zaak van de wereld. Een vélo zorgt ervoor dat we ons kunnen verplaatsen en dat we fit blijven .. period. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de wielersport in onze contreien zo gigantisch populair is. Noem een situatie, een ondergrond of een afstand en er bestaat een fiets of een discipline voor. (enkel bij cyclocross is die lijn nogal vaag.. gaat het hem over rijden met een fiets door de modder of eerder om het drinken van liters bier, aangevuld met meters braadworst en uien…blijft nog te bepalen).
Wielrenners zijn dan ook gewoon de toffe buurmannen, die door de week hun gras afrijden en de vuilzakken buiten zetten en in het weekend een alpencol aan fenomenale snelheid oprijden.
Fietsers, fiets atleten en top-coureurs hebben iets erg menselijk om zich heen. Anders dan voetbal-vedetten, die naast het sporten ook erg veel energie steken in het houden van een onbereikbare godenstatus, social media vullend met blitse sportkarren en relatief verwijfde man-purses, zijn fietsers “gasten van bij ons”. Wanneer we kijken naar een Tom Boonen of een Gilbert, dan hebben we iets van “jamaar ela, ik kan OOK op pedalen stampen” wat ze gewoonweg mega sympathiek maakt. We moeten er ook geen doekjes om winden .. merendeel van hen (met de uitzondering van een paar douchebags-ordinaire, die hun roeping als voetballer hebben gemist) zijn dan ook gewoon de toffe buurmannen, die door de week hun gras afrijden en de vuilzakken buiten zetten en in het weekend een alpencol aan fenomenale snelheid oprijden.
Binnen de wielersport is de discipline van Bikepacking aan een heuse opmars bezig. Neen, dit is geen nieuwe categorie en dit is al helemaal geen moderne uitvinding. Bikepacking ontstond zo ongeveer samen met de fiets zelf. Het idee erachter is de definitie van basic: je neemt een fiets en je gaat ermee op reis. In plaats van al je bagage in de koffer van je auto te proppen, ram je alles samen op je fiets en trappen maar.
In the middle of nowhere, alleen, van uw fiets gereden worden en met uw kloten in den decor arriveren staat meestal gelijk aan uren wachten op enige vorm van hulp
In de afgelopen jaren ontwikkelde er zich een soort rand-variatie op het bikepacking verhaal. Een variatie waar avontuur en sport meer naar de voorgrond werden geschoven en waar “reizen” een beetje op de achtergrond raakte. Afstanden die fenomenaal zijn en die zo snel mogelijk afgelegd moeten worden, via niet gedefinieerde routes en dan liefst nog via de zotst mogelijke locaties. Organisaties omschrijven deze nieuwe, ultra-vorm van bikepacking als “een sportieve uitdaging die de zin voor avontuur en de zelfredzaamheid van de fietser tot het extreme gaat testen”.
Avontuur, sport, trek-uw-plan-nisme en een snuifje doodsgevaar? Jawel, ‘Yours Truly’ voelde zich aangesproken en het is dan ook zonder aarzelen dat ik mij registreerde voor de NorthCape4000…de langste race in zijn soort op het Europese continent. De Northcape4000 is nieuw in de wereld. De mensen erachter hebben dan wel een ruime ervaring op gebied van sport-events, maar iets van dergelijk kaliber gaan organiseren is natuurlijk een volledig andere ball-game. Het idee is om te vertrekken in Florence (Italie, niet Florence, de bazin van café Den Bronstigen Eikel op Bissegem Plaats) en met de fiets naar de Noordkaap te rijden. (voor de aardrijkskunde-analfabeten onder ons, de Noordkaap is het meest noordelijke punt van Europa en maakt deel uit van Noorwegen). Een snelle rekensom brengt ons een totale afstand van ongeveer 4500km, te overbruggen, zo snel mogelijk, op de fiets.
Zomaar even op de fiets springen is dan ook het recept voor een gegarandeerd falen
Die “ongeveer” is een sleutelwoord in de beschrijving. Want met uitzondering van 4 checkpoints die men dient te nemen, ligt het voor de rest volledig in handen van de fietser zelf. Je 4500 kunnen er 4200 worden maar het kunnen er eveneens 4700 worden. En hoewel de organisatie er niet echt een tijdslimiet op plakt, kun je al snel merken (aan de hand van de vibe, de feeling en vooral de deelnemers) dat er hier gaat gekoerst worden tot uw zadel halverwege de endeldarm zit. Niet voor janetten (en voetballers) dus.
Terwijl jullie dit lezen, terwijl ik dit aan het schrijven ben zelfs, lijkt dit misschien allemaal waanzinnig en tof en “laat ons eens met de fiets gaan rijden”, maar ik heb ondertussen meer dan een jaar intensieve trainingen achter de rug. Ex-morbide-obees zijnde moest ik niet alleen nog wat extra kilo’s kwijt spelen (want gewicht is ook iets wat je vooruit moet trappen) maar ik moest ook mijn benen beenhard (badum tssss) krijgen. Ik ben en blijf nog steeds iemand met een aanzienlijke postuur, een al even aanzienlijk gewicht en dan is er ook nog het gewicht van de fiets (gewogen op 21.9kg, pak en zak inbegrepen) die doorheen enkele van Europa’s meest beruchte bergketens getrapt moet worden. Zomaar even op de fiets springen is dan ook het recept voor een gegarandeerd falen. Ook de fiets op zich is een kwestie die goed bekeken moet worden. Waar een normale koers een aantal kilometers heeft en er dan gestopt wordt, zijn het aantal kilometers hier astronomisch hoog en wordt er niet gestopt. Schade, slijtage, … zijn zaken die in rekening gebracht moeten worden…want schade dien je zelf te herstellen on the road en moet dus absoluut vermeden worden.
Alright, alles in mijn bazats, boterhammekes binnen, madam nog eens ferm tegen de gilet getrokken en de vlieger op, richting Italie.
Tijdens de persvoorstelling van de Northcape4000, met alle toeters en bellen, kan ik merken dat er een heus peleton aan Belgische cyclisten aanwezig is. Fijn te zien en het verbaast me ook totaal niet. Als er met de velo gereden moet worden, laat het dan maar over aan de Belgen! Handtekening zetten, de obligatoire fotos, een wat zever verkopen, pintje drinken (fokkin’ ell .. 7€ DE PINT !!! Ik raak er nog altijd niet over) en dan vroeg naar bed want de start van de race staat reeds vroeg gepland. (Vroeg naar bed = op de lappen gaan tot gat in de nacht en genieten van de fijne Italiaanse charcuterie en een paar Amerikaanse exchange students zonder scrupules en ondergoed .. maar mijn vrouw leest dit ook .. dus ik moet codetaal gebruiken)
Dit wordt het moment waarop je kinderen trots gaan zijn, je wijf zeiknat gaat lopen van “Oh my God, wat is hij sexy” en het moment waarop Froome gaat tweeten van “Yeah, Mister C is à great chap”
Zaterdagmorgen, 8hr30, een iet of wat houten kop (ik denk dat die borrelnootjes de avond ervoor over datum waren, nogal een geluk dat ik ze heb doorgespoeld met het nodige gerstenat of ik kon er wel eens ziek van geworden zijn) en daar staan we dan. Iets meer dan 80 racers van over de gehele wereld en bibi is er eentje van. C, gast, makker .. this is it .. dit is het moment waarvoor je zowat alles hebt opgegeven .. dit is HET moment waarop je gaat tonen aan de wereld dat “den dikken” zijn leven heeft omgegooid. Dit wordt het moment waarop je kinderen trots gaan zijn, je wijf zeiknat gaat lopen van “oh my god wat is hij sexy” en het moment waarop Froome gaat tweeten van “Yeah, Mister C is à great chap” ..
Een typische Italiaan, met baard en een klok van een stem begint de bulderen. Ik begrijp er geen moer van maar ik kan enkel maar veronderstellen dat hij aan het aftellen is want iedereen gaat in een soort hype-modus…en BAM..we zijn weg. Een vloot fietsers, met pak en zak, start aan een race door de straten van Florence en hoewel ik totaal niet beschik over het profiel en de lichaamsbouw van een coureur, slaag ik er wonderwel in om de bende te volgen. Gezwind richting Oostenrijk, gezwind richting eerste checkpoint.
Dan krijg je een regelrechte reality check voorgeschoteld, eentje met voorgerecht en dessert. Wie er de wereldkaart bij neemt kan zien dat de trip van Italie naar Oostenrijk doorheen woeste bergen trekt, mijn absolute kryptonite. Klimmen is afzien, klimmen is omhoog trappen en al erg snel krijg ik de downside van mijn (nog te) hoge gewicht geserveerd. Tijdens de klimtrip van 120km (het leken er een paar duizend, maar mijn Garmin blijft eerder realistisch op 120) ben ik zonder twijfel 10 keer gestorven en heb ik het equivalent van het Gardameer verloren aan zweet. Maar meer nog dan het gewicht dat meegezeuld wordt, slaat de hitte gigantisch in het gezicht. Pieken van 42 graden in volle zon (want in de bergen heb je niet echt veel schaduw waar je moet rijden) geven de indruk dat mijn koerskostuumpje in mijn lijf aan het branden is.
De trip doorheen de Italiaanse bergen bracht me langsheen pittoreske dorpjes, met alles samen 4 inwoners en een fontein, waar mensen je bekeken als een onnozelaar
Hierop was ik totaal niet voorbereid, dit maakte geen deel uit van mijn training en ik heb een resem vloekwoorden in mond genomen.. woorden die ik vaak ter plaatse aan het uitvinden was. Neen mensen, die hitte,…cxc verschrikkelijk gewoon. De trip doorheen de Italiaanse bergen bracht me langsheen pittoreske dorpjes, met alles samen 4 inwoners en een fontein, waar mensen je bekeken als een onnozelaar. Hoewel ik geen woord Italiaans begreep, kwam het neer op “gij kalf, tis te warm om te fietsen nu” ..
Tegen alle verwachtingen in (inclusief die van mezelf) bereik ik het hoogste punt van de klim. Dit kan voor de meer ervaren cyclist een peulschil lijken, maar dit is voor mij een overwinning. Een man met een pens, een gast die jaren geleden niet eens naar zijn slaapkamer kon gaan, staat bovenop een berg…met zijn fiets …EN zijn bagage!
Roem, drank, wijven .. de wereld ligt aan mijn voeten. Via de smartphone check ik ook even waar de rest van het peloton is (want iedere deelnemer wordt gevolgd via een livetrack systeem) en wat blijkt, ik ben niet eens achteraan aan het huppelen. Ik zit nog steeds knap in het midden van de hoop. Een gevoel van euforie raast door mijn lijf en ik voel gewoon de adrenaline pompen. De spierpijn, de hitte, een doorweekt zeemvel in de broek en de enorme aambeien die ik ga hebben smelten als sneeuw voor de zon. Ik spring terug op de fiets, start aan de afdaling, richting Oostenrijk…
Wat ik toen nog niet wist, was dat mijn avontuur nog moest beginnen … een avontuur waarvoor niemand had getekend en een avontuur dat het uiterste van de mens zou gaan vragen.
Auto’s zijn kut
In volle afdaling, één van de weinige momenten waarop ik sneller dan een slak aan het rijden was, raas ik voorbij een traag rijdende auto. Zo een typisch Italiaanse, witte schoenendoos met wielen met een chauffeur die aan het prutsen is met de GSM. Er werd door de organisatie steevast gevraagd de wegcode te respecteren, om toch maar geen problemen te hebben met de politie, dus ik raas die voorbij aan de linkerkant zoals het hoort. Dat moet een Italiaanse snaar geraakt hebben bij die chauffeur, want hij heeft gas en blijft in mijn wiel kleven. Verschillende malen geef ik teken van “Gast, laat mij terug naar de rechterkant gaan, dit is waanzin”…bergwegen zijn smal en tegenliggers zijn er overal. Ik had geen zin om onder een auto terecht te komen.
De chauffeur vertraagt, ik breek uit naar rechts en op dat moment geeft de chauffeur gas. Zijn bumper raakt mijn achterwiel, de fiets slaat alle kanten uit en met een heuse Tokyo Drift move raak ik aan de rechterkant van de weg. In een flits denk ik bij mezelf van “C, gast, wat een baas ben je toch, check gewoon hoe je je fiets onder controle hebt, jij beest”…een flits die abrupt wordt onderbroken door de vangrail aan de rechterkant van de weg.
De klap was impressionnant te noemen. Ik werd uit mijn pedalen getrokken met een kracht die ervoor zorgde dat mijn linkerclip aan de schoen stuk was. Het frame van de fiets had iets van een Mad-Max verfstuk, derailleur naar de knoppen, bril stuk, helm beschadigd, wiel geplooid…merde, merde en nog eens merde…daar lag ik dan. Die witte Italiaanse schoendoos doodleuk verder gereden, haat die pijn overstijgt en een volgende auto die stopt en roept van “Ambulanza Ambulanza”…
We zijn survivors, echte venten, gasten die tegen een duw kunnen !
Wanneer de afdaling zijn einde kent en er opnieuw moet getrapt worden, ga ik met de smartphone op zoek naar een herstelpunt voor de fiets, ergens waar ik mijn machine opnieuw straat waardig kan krijgen. Wat blijkt? De lokale Decathlon is de dichtste MAAR die is wel 11.9km ver. Te voet, met fietsschoenen aan (die je als een eend laten wandelen) in een verschroeiende hitte … oh ja .. we zijn hier voor het avontuur he .. dus stappen maar. 2 uur en iets, de volledige 2 uur liep ik langsheen de straat, in een priemende zon, met voeten die gewoon huilden van de pijn, maar voor het avontuur moet je iets over hebben. We zijn survivors, echte venten, gasten die tegen een duw kunnen !
Decathlon … in volle vorm.
Bij het openen van de deur en het voelen van de airco was het Decathlon filiaal even mijn paradijs op aarde. Ik was er geraakt, al mijn problemen waren van de baan en het was nu een kwestie van tijd en ik was weer onderweg. De techniekers daar, het moet gezegd worden, hebben zich uit de naad gewerkt om mij direct uit de nood te kunnen helpen. Wiel gerecht, hilariteit wanneer ze in het Engels wisten te zeggen van “YourO Derailleurrrr izz Broken boet aail fieks you”, nieuwe clipsen onder de voeten en ik besef dan ook maar pas hoeveel geluk ik heb gehad. Want niet alleen lag er, aan de andere kant van die vangrail, een dieperik van tientallen meters, mijn fiets had een enorme slag overleefd. Belgisch vakmanschap en een oerdegelijke constructie, een fiets waarmee je “den oorlog gaat overleven” zou mijn grootvader zaliger zeggen. Had dit een goedkoop carbon modelletje geweest, dan was het afgelopen, maar de solide aluminium constructie had het overleefd. De technieker beaamde dit met de epische woorden “Joe-o have-À nice-E baaik” Even zwaaien met de kaart, die gasten bedanken en we zijn weer weg, OP AVONTUUR !
Avontuur deel X-ray
Bij aankomst van de ambulance wordt het pijnlijk duidelijk hoe Engels niet echt de wereldtaal is, die ze zelf graag pretendeert te zijn. Ze begrijpen geen bal van wat ik zeg en ik begrijp geen ene moer van wat ze me vragen. Bycicletta una macina..Fiets en auto…end of story.
Een toevallige passant aanschouwt het (waarschijnlijk soap-achtige) debacle en mengt zich in de discussie, de dame in kwestie spreekt wel een mondje Engels en vertaalt zo goed en kwaad mogelijk. No problemo, ik mag mee met de ambulance en de fiets gaan ze hier wel ergens achterlaten zodat ik die nadien kan komen halen. Ja dat dacht ik dus niet! Ik ga in dit boerengat mijn fiets niet in handen laten van een totaal onbekende dus na een discussie van 30 minuten wordt de fiets ook in de ambulance geladen. De rit naar het ziekenhuis is er eentje waar ik de huid wordt vol gescholden door de ambulancier in kwestie (ik spreek dan wel geen Italiaans, maar intonatie en lichaamstaal kun je niet verbergen) en ook in het ziekenhuis zorgt de bycicletta voor de nodige ergernissen. Ik ben echter op het punt waar de pijn mij op de zenuwen begint te werken en dus raak ik in een verhitte discussie met de verpleegster, waar zij mij niet begrijpt en vice versa…maar mijn bycicletta wijkt niet van mijn zijde.
hij grinnikt en reageert dat ze misschien meteen de clip aan mijn gipsverband kunnen plakken
De spoedarts brengt soelaas, die mens spreekt Frans en zorgt ervoor dat mijn fiets in een gesloten kamer terecht komt. Een opluchting van formaat, maar de goednieuwsshow komt al snel tot een einde. Na het nemen van wat fotos is de conclusie beenhard… “fractuur van de linkervoet” en een gipsverband wordt mijn enige souvenir uit Italie.
Onder de invloed van de pijnstillers vraag ik nog aan die mens “dus kan ik nu niet meer verder rijden ?”… waarop hij grinnikt en reageert dat ze misschien meteen de clip aan mijn gipsverband kunnen plakken. Ik ben groot, ik ben breed, ik ben stoer…maar ik heb zitten janken als een klein kind. Nadat ik de bergen had overwonnen en had aangetoond dat iedereen fit kon worden, werd mijn avontuur afgebroken door een stom ongeval (en een laffe chauffeur). Doorverwijsbrief in de pollen, een dosis pijnstillers (for the days to come because it will hurt like à bitch) en ik mocht beschikken. Beschikken kun je dan ook letterlijk nemen, want ik werd met fiets en gips op de parking van het ziekenhuis gezet. Repatriëren is enkel wanneer je een dringende interventie nodig hebt OF immobiel bent, de geneesheer was een andere mening toegedaan en klaar.
Het testen van de zelfredzaamheid
Daar sta je dan, 2h ’s nachts, op de parking, een mix van coleire en pijn, met je fiets en je fietsschoenen. Terug contact met de organisatie, maar die zitten ondertussen met het grote deel van de coureurs al honderden kilometers verder. “Are you alive?” “Yes!” “Can you walk?” “A bit!” “Try to get back to Firenze” en de kous was af.
Op zo een moment zakt de moed je echt in de schoenen. Een taxi bellen kan niet, je weet niet eens waar je bent en hoe betaal je? Contanten heb je niet meer bij, enkel een kaart en even naar de automaat lopen lijkt ook uitgesloten aangezien ik niet eens weet hoe ik van de parking af raak. De vermoeidheid slaat je rond de oren en je duwt natuurlijk ook een fiets vooruit. Het enige wat ik op dat moment kon bedenken was het vinden van een station. Met de trein zou ik terug in Firenze raken en daar kon ik dan terug naar huis keren. (Ik had in het hotel, waar ik sliep voor de start van de race, een pakket gemaakt met mijn fietsdraagtas, verse kleren en een paar sportschoenen, om te versturen naar de finishline…en aangezien het weekend was, was het nog niet vertrokken)
Via google maps spotten we het dichtstbijzijnde station…een fikse mars van 1 uur…met gips en fiets iets langer en na een eindeloze trip bereik ik eindelijk het station van Bologna om 4 uur ’s morgens. Vanzelfsprekend sta ik voor een gesloten deur en besluit ik dan ook maar om, omgeven door landlopers die het stationsplein als bivak gebruiken, op een bank in een bushalte te slapen met mijn fiets, via ketting rond mijn heup aan mij bevestigd.
Een paar uur later word ik wakker, door het geluid van de Polizia die de volledige horde landlopers van het stationsplein borstelt.cHet voordeel van bikepacken is dat je zowat alles mee hebt op je fiets, dus verse shirt, overdosis deo en we trekken het station in, enkeltje richting Firenze. Een vriendelijke man aan het loket verkoopt me een speciaal ticket, zodat ik ook met de fiets op de trein kan en laat me weten dat ik geluk heb… de trein staat immers al op perron 3. Sprinten dus, met een 20kg wegende fiets, fietsschoen aan 1 voet en gips aan andere voet. Hijgend van zowel vermoeidheid en pijn slaag ik erin de trein te halen en even voel ik me opnieuw king of the world, totdat de conducteur zegt dat ik met een fiets NIET op een rechtstreekse trein mag. Ik moet een stedelijke (boemeltrein) nemen en die vertrekken vanuit een ander station. (Bologna heeft schijnbaar 2 stations, wat een feest). Problemen komen altijd
Het zijn rijdende riolen, roestbakken die schudden en beven totdat de bouten eruit vallen en waar de geur van zweetvoeten en sponsreten de stank van urine overstijgt
Het zijn rijdende riolen, roestbakken die schudden en beven totdat de bouten eruit vallen en waar de geur van zweetvoeten en sponsreten de stank van urine overstijgt. Het duurde dan ook niet lang eer dergelijke allooi-vagebonden kwamen vragen of ze eens mijn fiets mochten testen op het perron. Je bent moe, je hebt pijn, de reacties zijn vaag…dus zo een onzin kun je missen als de pest. Het werd het begin van een kat-en-muis spelletje dat eindigde wanneer de trein eindelijk aankwam, samen met enkele Polizia, die controles uitvoerden. Problem solved dus, maar niet helemaal.
Wanneer ik mijn fiets op de trein probeer te duwen, komt de conducteur mij vragen wat ik aan het doen ben (één van de beste sessies gebroken Engels OOIT). “I’m going to Firenze”…“Yes boet no train, dies train stop today”… “Hoezo deze trein stopt?” Op het uurrooster staat dat er ieder uur eentje is?? “Yes, old steesion, old peeper, dies zunday, wan trein everie 4 hours to Firenze!”
Ik waakte over mijn fiets als een hoer over haar doos condooms
4 uur ! 4 klote uur wachten op een andere trein. Ik wou een avontuur, ik had er eentje gekregen. 4 uur kamperen op het perron, pijnstillers slikken alsof het M&Ms waren (maar dan zonder smaak), 4 uur luisteren naar de zangen van Chinese gastarbeiders die eveneens op de trein zaten te wachten, samen met een paar Afrikaanse medemensen die in een fel onderling dispuut waren verwikkeld. Honger en dorst deden me nagenoeg hallucineren maar even iets zoeken om te drinken was nutteloos. Ik had enkel nog een betaalkaart bij en winkels waar je ermee terecht kon waren dicht op zondag. En ik waakte eveneens over mijn fiets als een hoer over haar doos condooms. Een moment van onoplettendheid en mijn racebeest met mijn hele hebben en houden kon verdwenen zijn. Wanneer het geluid van rammelend metaal dan eindelijk het station binnen kwam, klonk het eerder als een symfonie van Mozart. Dit was het mooiste geluid dat ik ooit had gehoord.
De twee en een half uur durende treinreis richting Firenze, deelde ik de “special bike compartiment” (de nieuwe naam voor “metalen kot waar je uw velo kan dumpen”) met een andere bikepacker/landloper/rastafari. Wat zat ik te klooien met topmateriaal terwijl het met een flesje sprite (gevuld met moonshine) en een zak van de Ikea ook kon … en wat maakte ik me zorgen over schoenen, hij had er helemaal geen! Enigszins vermakend totdat hij in volle rit de deur opende om een sigaretje te rollen. Men zou kunnen denken dat dit gevaarlijk was, ik vond het eerder attent dat ik niet in zijn rookwalm moest zitten, zijn lichaamsgeur was immers reeds exotisch genoeg.
Firenze
Aangekomen in Firenze was er een vorm van opluchting, een soort orgasme voor de zintuigen. In het station kon ik drank aankopen met de kaart, ik kon naar het hotel gaan waar ik zowaar terug schoenen had. Ik kon er een douche nemen en ik kon er mijn fiets verpakken om zo naar het vliegveld te vertrekken. Tickets online bestellen, op de bus en dan huiswaarts. De pijn in mijn voet was ondertussen dusdanig opgelopen, dat ik het gipsverband niet meer kon verdragen. Met een mes en een kingsize schaar sneed ik dat onding in 100 stukken en bij een lokale Farmacia verkreeg ik een soort tape, waarmee ik mijn voet kon inbinden. Erg gezond is dat allemaal niet, akkoord, maar met alles wat reeds was gebeurd kon het niet veel slechter meer, dacht ik bij mezelf, en thuis zouden ze mijn voet dan wel repareren.
Eenmaal aangekomen in de luchthaven, eenmaal fiets ingechecked viel een pak last van mijn schouders. Een hoop stress verdween en ik genoot ten volle van mijn overpriced bier in de lobby van de luchthaven. Na een overnachting op de luchthaven van Barcelona zou ik ’s morgens vroeg landen in Brussel, waar mijn vrouw me ging opwachten en ik was er klaar mee. Helaas had de vliegmaatschappij dit anders begrepen, want des te opgetogen ik was voet aan land te kunnen zetten in Brussel, des te moedelozer ik werd toen ik mijn fiets niet kon vinden. Na tussenkomst van wat medewerkers EN de federale politie (ik was schijnbaar iet of wat over mijn toeren en zou potentieel wel wat dingen hebben gedaan die als “agressief” kunnen worden bekeken) bleek dat mijn fiets gewoon op het verkeerde vliegtuig werd geladen en nu god weet waar terecht was gekomen. Een verhaal dat nog vervolgd moet worden dus.
De gouden raad van tante kaat
Dat dit een avontuur van formaat is geweest, dat is duidelijk. Een soort van “als het fout kan gaan, dan gaat het ook fout” in een heerlijke mix met zweetgeuren en treinperronnen. Maar de voorbereiding is hetgeen me uiteindelijk geholpen heeft. Dus voor iedereen die, na het lezen van dit, zelf op pad wil, kan ik enkel maar de volgende vuistregels meegeven :
- Tracking is life. De organisatie had voor iedere deelnemer een livetrack systeem, waardoor niet alleen zij konden volgen waar je was, maar ook vrienden en familie thuis. Het verhaal lijkt waanzinnig, maar ik kan me niet inbeelden hoe dit op het thuisfront moet gevoeld hebben. Mijn afgelegde weg kunnen volgen zonder dat ze kunnen helpen. Het zorgt wel voor een zekere balans in alles. Mocht er iets erg gebeuren, dan kunnen ze me vinden.
- – Batteries are key . In deze moderne tijden kunnen we ons altijd wel op een of andere manier behelpen met smartphones of andere technieken. Die technieken vreten wel batterijen dus batteriepacks of solarbatteries zijn geen overbodige luxe.
- – Uw fiets is uw lief, ze neukt alleen niet zo lekker. Ik weet dat we niet allemaal deel uitmaken van de elite van The Sky is the Limit, waar we gewoon wat biljetten uit de schuif kunnen nemen en ons gat afkuisen met een briefje van 500. Maar wie zich aan zo een onderneming waagt moet ten allen tijde op zijn fiets kunnen rekenen. Met een lowbudget modelletje kon dit verhaal een volledig andere wending hebben gehad, een wending waar ik liever niet teveel over nadenk.
- – Uw koerskostuumpje, meer dan alleen maar wat spandex. We kunnen ermee lachen, we kunnen het grappig vinden maar degelijke kledij kan een lifesaver zijn. Degelijke kledij zit niet alleen als een 2de huid rond het lichaam, het laat ook ademen (wat bij dergelijke temperaturen en inspanningen geen luxe is) en het fameuze zeemvel in de broek zorgt ervoor dat je na X aantal kilometers nog steeds op het zadel kan blijven zitten en niet wordt overgegeven aan een riante bui van bloedschijterij.
Northcape4000, het mocht dit jaar niet zijn, maar binnen hier en 6 weken kan ik terug mijn trainingen hervatten en staan we volgend jaar opnieuw aan de start. (ondertussen ga ik nog wat witte Fiat’s in brand gaan steken, kwestie van een soort van gerechtigheid te voelen)
Yours Truly
Mister C.
Dit (veel te korte) avontuur is mede mogelijk gemaakt door mensen met een passie voor de wereld…
- – Fiets : Thomspon R8300 (www.thompson.be )
- – Kledij : Sportful (www.sportful.com)
- – Hosting / tracking / technical support : Promatec (www.promatec.tm.fr)
- – Bikesupport / maintenance : RAW79 / Cool Electro Cycles (www.cec.bike)
- www.futureproofedshop.com
- www.quinzeandmilan.tv
- www.devomat.be
