Karten op de openbare weg
In een autowereld die hoe langer hoe meer geëlektrificeerd wordt is de vraag naar op fossiele brandstoffen aangedreven wagens gelukkig nog niet gestopt, integendeel. Iets wat ze bij de BMW Groep, ondanks hun puike elektrische verkoopcijfers, ook goed hebben begrepen en hun nieuwe Mini Cooper gelukkig niet enkel elektrisch aanbieden… en meer nog, zowaar ook met meer vermogen.
Wat er nog veranderd is? De benaming. Zo heet de Cooper voortaan Cooper C. De Cooper S is dan weer wel gebleven. Het is met die laatste dat we op pad gingen en dan nog wel in zijn ultieme sportieve versie, de John Cooper Work Trim. Juist Trim, dus voorlopig enkel het uiterlijk vertoon en nog niet de later te verwachten JCW, waarvan we de vorige generatie over het circuit van Zolder jaagden, die onderhuids ook een hormonenkuur krijgt.
Maar laat dat de pret niet drukken want met zijn 300Nm aan koppel en 204 pk, oftewel zo’n 24 Shetlandpony’s (mini-paardjes, weet je wel) meer dan het vorige model. Die puurt deze sportieveling uit een 2-liter viercilinder en wordt gekoppeld aan een sportieve zeventrapsautomaat met dubbele koppeling. Ter info, zijn instapbroertje, de C, doet het dan weer met een cilinder minder en 156 pk. De Cooper S haalt hiermee een top van, hou u vast, 242 km/u en een spurtje met helaas wat wielspin naar 100 km/u in slechts 6,6 seconden.
Maar voor we eerst even kijken naar wat hij doet op de weg, eerst even de looks. Zo vinden we geen verzonken deurgrepen voor de nieuwe Cooper C en S zoals bij de elektrische versies, maar wel de klassieke portierhendels. Verder oogt de auto kleiner dan zijn elektrisch broertje die op een ander platform staat en wat ons betreft prima, meer Mini, toch? En kijken we naar de JCW Trim zijn we helemaal fan. Zoals gezegd gaat het hier (voorlopig) dus enkel om uiterlijk spierballenvertoon met wat extra aerodynamische en sportieve elementen en uiteraard, JCW badges. Leuk, als staat daar natuurlijk ook een redelijk prijskaartje tegenover.
Kijken we binnenin hebben we wel het idee dat we in de nieuwe elektrische mini zitten. Geen instrumentarium meer voor je smoelwerk maar wel een dashboard en een 9,4″ groot OLED-scherm in het midden waarop je alles terugvindt. Helaas zijn, zoals tegenwoordig bij vele nieuwe wagens, zijn de handige knoppen voor de ventilatie verdwenen. Van de tuimelschakelaars schieten er momenteel nog twee over. Eén om de juiste versnelling (P,R,D,N) te selecteren, en naast de ‘valse sleutel’ om de wagen te starten eentje om de Mini Experience te selecteren. Deze hebben hetzelfde gevoel van plezier als op de elektrische versies, hoewel er natuurlijk minder ruimte is voor de ingenieurs om te spelen met de verschillende geluiden die door het interieur worden gejaagd als je accelereert. De MINI heeft ook geen instelbare ophanging, dus je bent beperkt tot variaties in stuurgewicht en gasrespons plus natuurlijk het thema en kleurenschema op het centrale display op het dashboard. Naast de Mini Experience heb je nog wel een draaiknop om het volume van het geluid te regelen.
Het rijden dan? Hadden we al eens het woord ‘kart’ uit onze mond laten slippen? Correct! Zelfs bij lage toeren toont deze kleine pittige sportieveling zijn stootkracht waardoor alles heel vlot en snel aanvoelt. De wegligging is quasi perfect en de besturing heerlijk snel en heerlijk direct. Hem smijten? Geen probleem zonder dat je het gevoel krijgt dat de zwaartekracht de bovenhand neemt op de grip bij deze lichte, wendbare en kleine duivel. Het nadeel? Het voelt niet geheel comfortabel als je hem op zijn staart drukt, zeker niet als je op onze fantastische Belgische wegen rondhosselt.
De prijs? Er is al een Mini Cooper C vanaf 27.900 euro. Voor een Cooper S tel je minstens 34.500 euro neer en duw je hem in een JCW-jasje tik je minstens 43.460 euro neer. Ons testmodel? Dat tikte, full option, af op 48.290 euro. In dat laatste geval, BMW-prijzen.
Conclusie
Wie een kart zoekt voor de openbare weg en ervoor ook wilt betalen mag niet twijfelen en kan zich met plezier laten verleiden door deze kleine duivel. Hij rijdt vlot, is erg wendbaar en bijt zich als een pitbull vast aan het asfalt, zeker bij droog weer. Voor wie extra wilt betalen is er het gesmaakt JCW-jasje, in afwachting van een ‘echte’ JCW natuurlijk. Wil je het allemaal net iets budgetvriendelijker houden, heb je ook nog steeds de, misschien wel iets minder krachtige, maar zeker niet minder plezante driepitter.
