Spooksteden en/of spookdorpen … hoewel het een graag gebruikt onderwerp is voor menig horrorfilm, wil de term “spook” niet meteen zeggen dat het er vol loopt met zwevende witte lakens en brein-etende dingen die eigenlijk al een eindje over datum zijn. Neen, spooksteden of spookdorpen worden zo genoemd vanwege het feit dat ze volledig verlaten zijn. Mensen namen hun hebben en houden en verlieten hun woningen.
België heeft de bedenkelijke eer één van de meest bekende spookdorpen ter wereld te hebben : Doel, dat ondertussen een symbool is geworden van het verzet van de burger tegen het systeem.
Weinigen weten echter dat Parijs, wereldstad van formaat, zijn eigen spookdorp heeft. Het Doel van Parijs, Goussainville !
Het doet misschien niet meteen een belletje rinkelen, maar zo ongeveer iedereen die het al heeft aangedurfd om met de wagen naar Parijs te trekken, rijdt voorbij Goussainville. Gelegen, net buiten Parijs, aan de rand van de A1, is het zowat het laatste gehucht dat men kruist alvorens het bruisende leven van la belle Paris binnen te trekken.
Hoewel het moeilijk is om het voor te stellen, was het leven in Goussainville begin jaren 1900 landelijk en rustig. Met net geen 600 inwoners, die veelal leefden van de landbouw en de steenkap, lag het dagelijkse tempo beduidend lager dan in Parijs, een buur met een immer stijgend niveau van stress en levensdrukte.
De enkelingen die het toch waagden om in de grote stad te gaan werken, bleven wonen in Goussainville omdat immo in Parijs stilaan onbetaalbaar werd. Betaalbaar wonen en een veel rustiger bestaan bleek gigantische publiciteit te zijn voor Goussainville, die tegen eind 1950 bijna 30.000 inwoners telde.
Deze boom resulteerde in een soort fysieke scheiding van de stad, in Goussainville (waar je een opkomst had van wolkenkrabbers, die de nieuwe inwoners moest gaan huisvesten, industrie en commercie) en Goussainville-vieux-pays, waar de oorspronkelijke huizen en inwoners nog steeds genoten van hun leven.
1964 wordt een kanteljaar voor Goussainville.
Om te kunnen voldoen aan de steeds maar stijgende economie van Parijs (en per definitie dan ook Frankrijk) en de toestroom van arbeiders en toeristen aan te kunnen, wordt besloten om de luchthaven van Paris-Charles-de-Gaule aan te leggen. Toen reeds een gigantisch project en op heden één van de grootste luchthavens van Europa. De landingsbanen van de luchthaven worden in het verlengde van Goussainville geplaatst, waardoor gigantische vliegtuigen rakelings over de huizen van het oude centrum van Goussainville vliegen.
Met een aankomst van 1 vliegtuig per zoveel minuten, werd het leven in Goussainville ronduit onleefbaar. Nachtvluchten waren in die periode nog de normaalste zaak van de wereld en van normeringen voor vliegtuigen was toen nog geen sprake, waardoor de inwoners ‘s nachts uit hun bed donderden vanwege de boeings die aan het landen waren.
Overdag was het hebben van een sociaal leven onmogelijk, door het voortdurende gieren van de motoren van vliegtuigen. De kwaliteit van het leven zakte even snel als de waarde van de woningen en hoewel een decreet, opgelegd aan de luchthaven, het hen verplichtte de huizen van vertrekkende inwoners over te kopen (voor een habbekrats) kozen veel inwoners eieren voor hun geld en lieten ze hun woonst (vaak reeds jaren in het bezit van de familie) achter. Goussainville liep leeg en niemand scheen voor een oplossing te kunnen zorgen.
De doodsteek werd gegeven in 1973, toen een Russische Tupolev (die deelnam aan de airshow op de luchthaven) neer kwam op het dorp en verschillende mensen er het leven lieten. Het aantal inwoners daalde naar een tiental en de woningen werden aan de natuur over gelaten. Gretig gebruik makend van het drama, kocht de luchthaven nagenoeg alle resterende huizen op en het oude centrum van Goussainville werd een schim van zichzelf.
Begin jaren 2000, na een evolutie in het vliegwezen, die nachtvluchten en hinder van commerciële vluchten streng controleert, kocht het gemeentebestuur van Goussainville alle gebouwen terug, voor een symbolische euro, in de hoop de kleine dorpskern terug leven in te blazen.
Een strijd die tot op heden nog steeds niet gestreden is. Want hoewel vliegtuigen moeten voldoen aan strenge normen, is de enorme hoeveelheid aan luchtverkeer boven Goussainville nog steeds niet echt aangenaam te noemen. Meer dan de helft van de huizen staat leeg, waarvan menig huizen volledig door de natuur in beslag zijn genomen geweest. De andere helft wordt bewoond door nog een handvol authentieke inwoners, die een voortdurende strijd leveren tegen krakers en een mix van vluchtelingen/gastarbeiders die in Goussainville hun intrek nemen, op zoek naar een beter leven.
Een schrijnend voorbeeld van hoe de mensheid soms moet wijken voor de evolutie, diezelfde evolutie die ons vooruit helpt.
Goussainville-vieux-pays is nog steeds vrij toegankelijk en beschikt over (helaas) een knappe visuele waarde. Verscheidene series en langspeelfilms werden opgenomen in Goussainville en tijdens de weekends loop je er verschillende fotografen tegen het lijf.
De die-hard urbexers zullen echter op hun honger blijven zitten. Veel van de verlaten woningen zijn volledig afgesloten en diegene die wel toegankelijk zijn, zijn dermate vervallen dat ze betreden ronduit gevaarlijk is.
Een verplichte stop is de bibliotheek van Goussainville, de vensterbanken van het verlaten boekenwinkeltje, waar tientallen oude boeken ter beschikking staan. Je kan ze meenemen, op voorwaarde dat je ze terug brengt. (don’t be à dick)
Yours Truly
Mister C.
